Net niet

Madrid is in het jaar 1834 niet bepaald een prettige plek om te wonen, helemaal niet als je in een van de omvangrijke wijken voor de armeren woont. Door een verwoestende choleraepidemie zijn er allerlei gezondheidsmaatregelen getroffen die vooralsnog weinig effect lijken te hebben, maar dat is niet de grootste bedreiging voor de mensen op de onderste trede van de maatschappelijke ladder. In hun buurten waart ´het Beest´ rond, een monster dat jonge meisjes op een gruwelijke manier vermoordt.

---Diego Ruiz---
De charmante journalist Diego Ruiz is als een van de eersten ter plaatse als er in de wijk Cerrillo del Rastro de uit elkaar getrokken ledematen van een jong meisje worden gevonden. Hij is door zijn vriend Donoso Gual gewaarschuwd, als hulpagent bij de politie is hij er om de doodsbange buurtbewoners in toom te houden.

Het is inmiddels het vierde meisje dat op een dergelijke manier is toegetakeld en ondanks dat Diego Ruiz geen van de eerdere lichamen heeft gezien, schrijft hij bij iedere gepleegde moord een artikel voor El Eco del Comercio. Diego is de enige journalist die over ´Het Beest´ schrijft en hij hoopt hiermee in journalistieke kringen te kunnen schitteren. Nu hij voor de eerste keer echt met het verwoeste lichaam van een meisje wordt geconfronteerd, beseft hij dat hij naar de echte waarheid over deze dader op zoek moet gaan.

“’ Het is het Beest, het Beest heeft haar te pakken gehad.’
De klaagzang wordt eindeloos herhaald door de buurtbewoners. Maar Diego wil niets weten van het verhaal over het Beest. Rondom deze naam is een kluwen aan onzinnige beschrijvingen van zogenaamde getuigenissen ontstaan. Sommige hadden het over een beer, andere over een hagedis van onmogelijke afmetingen en er zijn mensen die denken dat het om een wild zwijn gaat. Wat is dat voor ondier dat alleen voor zijn plezier doodt? Voor zover hij weet, zijn al zijn slachtoffers gewelddadig uiteengereten, maar bij geen van hen waren er aanwijzingen dat ze als voedsel hebben gediend voor dit fabeldier dat in de krottenwijken rondom Madrid leeft. Achter de naam van het Beest gaat een kleverig gevoel schuil, even vormeloos en verontrustend als die krankzinnige beschrijvingen: angst.”

---Lucía---
De 14-jarige Lucía woont met haar moeder en haar jongere zusje Clara in de wijk Peñuelas. Het leven is hier net zo erbarmelijk als in Cerrillo del Rastro. Haar moeder werkt als wasvrouw bij de rivier, maar Lucía heeft een betere manier gevonden om in een inkomen te voorzien. Ze breekt in bij mensen die net aan de cholera zijn bezweken en steelt hun waardevolle bezittingen.

Het huis van Pater Ignacio wordt al dagenlang door Lucía in de gaten gehouden en als zijn balkondeuren tijdens een regenbui open blijven staan, weet ze het zeker: de pater is gestorven. Ze slaagt erin om zich toegang tot zijn woning te verschaffen en neemt onder andere een amulet mee. Dat amulet geeft ze aan haar zusje Clara, niet wetende dat ze hiermee een keten aan problemen in gang zet.

Wanneer Clara verdwijnt, gaat Lucía wanhopig op zoek. Ze weet zeker dat haar zusje door het Beest is meegenomen, maar zolang haar kapotte ledematen nog niet zijn gevonden is er nog een kans dat ze leeft. Haar pad kruist hierdoor met dat van Diego Ruiz en samen zetten ze alles op alles op dat Beest te pakken te krijgen.

---De vage carlistenoorlog---
In principe heeft dit boek alle elementen waar ik van houd: historie, een seriemoordenaar en een duister plot. Toch wilde dit verhaal me niet helemaal pakken. Het is spannend genoeg, daar valt echt niet op af te dingen. De personages zijn goed uitgewerkt en met name Lucía is een erg sympathieke heldin. Van een gebrek aan plotwendingen is ook al geen sprake.

Nu is het zo dat de carlistenoorlog ook een belangrijk element in het verhaal is. Ik had van die hele oorlog nog nooit gehoord en de eerste uitleg in het boek over deze hele kwestie is vrij summier. Niet wetende dat het zo’n essentieel onderdeel van het plot was, nam ik dat voor lief. Maar naarmate het verhaal steeds verder vorderde, werd dat hele conflict een steeds ongrijpbaarder struikelblok. Ik begreep niet hoe het in elkaar stak en vond het moeilijk te volgen. Voor mij heeft dat uiteindelijk afbreuk aan het verhaal gedaan.

Nu ik dit zo opschrijf besef ik dat ik dit zelfde fenomeen eerder bij een boek van een Spaanse auteur had, bij De Moeder van Frankenstein van Almudena Grandes. En ook bij Aquitanië, Land van Water van Eva García Sáenz de Urturi miste ik wat aanvullende aanleg.

Is dit iets wat Spaanse schrijvers typeert, dat ze ervan uitgaan dat de lezer een bepaalde voorkennis heeft? Als dat inderdaad zo is, dan is dat voor mij het teken dat ik bij historische fictie van Spaanse komaf voortaan wat vaker naar wikipedia moet grijpen!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/