Een klassieke Kagawa

'In dit visioen heb ik bloed gezien, en vlammen en dood, krijsende demonen en rivieren van botten, en een wereld die verduisterd wordt door angst. Maar één vos staat overal boven, onaantastbaar, met een grote draak in haar schaduw.'


De Schaduw van de Vos is het verhaal van Yumeko. Yumeko is een kitsune. Of beter gezegd: een half-kitsune. Dat wil zeggen dat ze bepaalde krachten tot haar beschikking heeft. Ze kan namelijk illusies oproepen én ze kan zichzelf in een vos veranderen. Nadeel is dat kitsune de naam hebben bedriegers te zijn. Geliefd zijn ze dus niet echt. Zolang Yumeko echter niet voor een spiegel gaat staan waarin je haar oren en staart kan zien, is dat geen probleem. Yumeko is een heel sympathiek hoofdpersonage. Ze ziet in iedereen het beste en is vriendelijk tegenover iedereen die haar pad kruist. Ze haalt al graag eens kattenkwaad uit en kan vreselijk koppig zijn, maar dat draagt alleen maar bij aan haar charmes.


'Vandaag leek me een goede dag om alle regels te overtreden.'


Maar dan brandt de tempel af waarin Yumeko woonde. Nu heeft zij de taak om een deel van de Drakenrol naar de tempel van de Stalen Veer te brengen. Met alle delen van de rol kan een sterveling eens in de duizend jaar een oeroude magische draak oproepen. Wanneer deze draak je waardig acht, mag je een wens doen. Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat er belangstelling is voor zo'n rol. Zeker nu de duizend jaar bijna opnieuw verstreken zijn. Yumeko weet dat zij de gevaarlijke reis naar de tempel van de Stalen Veer niet alleen aankan. Nog een geluk bij een ongeluk dan dat Tatsumi, de demonendoder van Kage, net op het moment van de brand bij de tempel aankwam.


'Wij, de Kage-familie, waren gespecialiseerd in duisternis.'


Tatsumi maakt deel uit van de schaduwclan. Deze mysterieuze en duistere clan heeft een beroemd zwaard waarin een bijzonder machtige demon opgesloten zit. De drager van het zwaard mag geen enkele emotie vertonen. Anders zou de demon de ziel van de drager kunnen overnemen. De drager van dat zwaard is Tatsumi. Hij is de perfecte soldaat. Een interessant personage. Ondanks zijn zware jeugd wekt hij geen medelijden op. Doorheen het boek wil je meer te weten komen over deze mysterieuze strijder.


'Ik was een nietige pion in een shogispel: ik werd verschoven door onzichtbare krachten, ik ging waar ik naartoe werd gestuurd zonder te weten waarom.'


Yukemo overtuigt Tatsumi om samen op pad te gaan. Er wachten hen verschillende hindernissen, maar ze maken ook nieuwe vrienden. Okame bijvoorbeeld, een voormalige samoerai.


‘Hoewel het mij doorgaans al lukt om iemand te beledigen door gewoon te bestaan. Je moet er talent voor hebben, denk ik.’


Okame zorgt voor de vrolijke noot in dit verhaal. Zijn sarcastische opmerkingen en nonchalante houding zorgen meermaals voor een glimlach op de lippen.

Het boek is eigenlijk opgebouwd uit allemaal kleine verhaaltjes. De drie vrienden komen een gevaar tegen op hun reis en weten dat succesvol te verslaan om nadien weer verder te gaan. Een simpele maar geslaagde opbouw. De drie vrienden komen immers genoeg gevaren tegen en Julie Kagawa kan heel spannende actiescènes schrijven.

Wat opvalt is dat het trio weer uit twee jongens en een meisje bestaat, net als in de schrijfster haar vorige series 'The Iron Fey' en 'Talon'.

Op het einde laat de schrijfster ons nog maar eens verbluft achter. Want De Schaduw van de Vos eindigt met een cliffhanger. Maar dat zijn we ondertussen al van haar gewend.

De eindconclusie: een sympathiek hoofdpersonage met een intrigerende jongen en een grappige jongen aan haar zijde, spannende actiescènes en een verrassend einde. Dat zijn de ingrediënten van dit boek en het verhaal is een geslaagd recept.