Originele insteek die helaas niet wordt uitgewerkt

Denk je dat mannen als Hitler nooit meer aan de macht kunnen komen? Geloof je dat de vrouwenrechten voor eens en voor altijd verworven zijn? Nou, Christina Dalcher bewijst dat je fout zit.

VOX begint heel sterk. De schrijfster begint uit te leggen hoe het kan dat vrouwen in het hedendaagse Amerika, zoals het in VOX voorkomt, niet meer dan 100 woorden per dag meer kunnen zeggen. Daar is ze heel goed in. Via hoofdpersonage Jeans herinneringen legt ze uit hoe de Amerikaanse vrouwen stukje bij beetje het zwijgen opgelegd zijn. Het ging van extra lessen verplichten in het middelbaar naar een polsband die elektrische schokken geeft wanneer vrouwen hun dagelijkse quota overschrijden.

Het concept van VOX is origineel en zet je aan het denken. VOX is een feministisch boek dat tevens een waarschuwing is voor de mannelijke helft van onze wereldbevolking: ze moeten maar niet denken dat ze de vrouw nog aan de haard kunnen houden.

De uitwerking van dat briljante concept laat helaas te wensen over. Het boek begon goed met een hoofdpersonage die zich ontwikkelt tot een sterke vrouw die zich wil inzetten om de huidige situatie te veranderen. Maar die verhaallijn wordt helemaal overboord gegooid wanneer Jean haar minnaar terug tegenkomt. Vanaf dan wordt het boek voor de helft van de tijd stationsromannetje en voor de andere helft van de tijd spionageroman.

Op het eind maakt de schrijfster zich er heel gemakkelijk vanaf. Op een paar enkelingen na die toch al niet erg belangrijk waren, leeft iedereen nog en kan bovendien iedereen genieten van een happy end. Bovendien is het uiteindelijk toch de man die de klus klaart en de wereld redt terwijl dit boek zou moeten draaien om de sterke vrouwen.

Hoewel dit boek veelbelovend was en ook sterk begon, kan het toch niet bekoren.