Parade der mislukkelingen

Wanneer een autobiografisch boek op de eerste bladzijden al begint met de aankondiging van de schrijver dat zijn moeder in het gesticht wordt opgenomen als hij nog kind is. Ja, wat moet je dan nog ? De gereformeerde opvoeding die hij desondanks krijgt lijkt een overlevingsstrategie van de ouders om de boel bij elkaar te houden. Zo ook de heroïne-verslaving van de schrijver als hij eenmaal is opgegroeid. Het is allemaal van een lachwekkend soort wanhoop. En toch proberen alle mislukkelingen uit het universum van Arthur van Amerongen er op hun eigen luchthartige wijze iets van te maken. Een boek waarbij magere Hein om elke hoek staat te lonken en we lachen om niet in huilen uit te barsten. Geen ‘zeepbellen boven groot ongeluk’ zoals Rutger Kopland ooit de gedichten van Esther Jansma noemde, maar een parade van voortdurend te pletter vallende clowns uit de nok van de piste. Als van Amerongen zegt dat hij heeft overleefd dankzij zijn honden, denk ik dat hij een ding verzwijgt: hij schrijft zoals anderen eten of drinken, maar weigert het schrijverschap te romantiseren, laat staan zich op zijn talent te laten voorstaan. Hij valt ermee samen.