Herkenning en ontroering

Op 12 september 2023 verscheen het langverwachte nieuwe deel van Hoe overleef ik: Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? De doelgroep: twintigers en dertigers, dus geen kinderboek deze keer. De vormgeving voelt wel weer vertrouwd aan, met een prachtige cover van Annet Schaap, maar het is nu toch echt een boek voor volwassenen.

Nieuwsgierig begon ik te lezen in het recensie-exemplaar dat ik van Volt uitgevers ontving.

De eerste hoofdstukken moest ik erg in komen. Ik kende Rosa nog, maar al die andere namen: wie waren zij? Gelukkig legt Oomen veel uit en kun je het verhaal gewoon volgen. Rosa is inmiddels 25 en is het contact met haar vrienden uit haar tienerjaren verloren. Er is in de tussentijd veel gebeurd, waarvan het ergste is dat haar moeder is overleden en haar vader naar Nieuw-Zeeland is geëmigreerd. Rosa besluit contact op te nemen met het haar beste vriendin en vriend van vroeger: Esther en Jonas. Impulsief vertrekken ze naar Portugal.

Rosa is, en dat herinner ik me van Hoe overleef ik mezelf, een onrustig en zoekend personage. Ze doet spontane dingen maar houdt ook de wereld voor de gek door te liegen of zich anders voor te doen. Ze worstelt met zichzelf en met een eetprobleem, zoals later in het boek zal blijken. Het valt haar tegen, volwassen zijn, ze weet niet goed hoe het moet. Jonas maakte er een mooi gedicht over:

“De wereld is een uitgestrekte vlakte,
Met mij er middenin
Ik schreeuw ik roep
Maar kan ik verwachten
Dat iemand me hoort
Of heeft het allemaal geen zin?”

Toen ik de laatste bladzijde omsloeg moest ik diep zuchten. Wat een ontroerend einde van dit boek, maar nog geen einde van het verhaal van Rosa. Ze heeft in dit verhaal weer veel dingen geleerd over zichzelf, over haar ouders, haar trauma’s en uitdagingen. Francine Oomen is een steengoede schrijver, die de stem van de jongere zo goed weet te vangen. Ik raad het sterk aan aan iedereen die 20+ is en iedereen die zich nog zo voelt, dit boek maakt diepe indruk.