Lezersrecensie
Etna en Lava
Er was eens een tweeling - ze heten Etna en Lava. Papa en mama, de koning en koningin van Donker land, zeggen dat Etna dood is. Maar dat wil prinses Lava niet geloven. Daarom schrijft ze haar zus, die er niet meer is, brieven.
Lava wordt over zeven dagen 13 jaar. Als je 13 wordt in hun koninkrijk, moet je naar een ander land om daar koning of koningin te worden. Lava zou met Etna naar Tweelingland of Dubbelland, maar dat heet nu Groot land omdat Etna er niet meer is. Lava gaat op weg met een barse jongen en een heel oude hond - om nooit meer terug te keren naar huis.
Tot zover de ietwat bevreemdende start van het nieuwe boek van Mireille Geus, bekend van onder andere Mijn dagen met Niets (ook al zo’n fijn bevreemdend verhaal over verveling tijdens de coronapandemie). Geus schrijft eigenzinnige zinnen die je niet direct kunt plaatsen. Dat maakt dat je als lezer je best moet doen om erin te geraken. Maar als dat eenmaal zo is, dan word je medegesleept in het verdrietige verhaal van Lava en haar zus. Lava wordt steeds meer mens: eerst wil ze niet huilen om haar zus en drukt ze haar tranen weg, maar tranen houd je niet tegen. Als lezer vraag je je steeds af: wat is er toch met Etna gebeurd?
Lava komt tijdens haar reis - die ze te voet moet afleggen - vele ontberingen tegen. Ze hebben vaak weinig eten, het is te warm of juist te koud, hond Barrel (de enige die de weg weet naar Groot land) is zo oud dat hij niet meer kan lopen, ze staan oog in oog met een trol, een draak en een tovenaar. En waar vindt ze nu die Aventurijn waar haar ouders het steeds over hadden? En waarom wil Lava niet zwemmen?
Lava leest als een sprookje, maar doordat het in briefvorm is geschreven kun je je inleven in de hoofdpersoon. Bij een sprookje is er een alwetende verteller en meer afstand. Lava wordt steeds meer bewust van de zware taak die op haar rust: het besturen van een land.
Of het Lava zal lukken om haar land te bereiken en haar volk tevreden te stellen? Dat moet je echt lezen in dit heerlijke verhaal dat zich uitstekend leent om voor te lezen voor het slapen gaan of bij een knapperend haardvuur. Ik kan me ook voorstellen dat dit boek verfilmd zal worden of bewerkt tot een toneelstuk. Daar leent het zich echt voor!
Lava wordt over zeven dagen 13 jaar. Als je 13 wordt in hun koninkrijk, moet je naar een ander land om daar koning of koningin te worden. Lava zou met Etna naar Tweelingland of Dubbelland, maar dat heet nu Groot land omdat Etna er niet meer is. Lava gaat op weg met een barse jongen en een heel oude hond - om nooit meer terug te keren naar huis.
Tot zover de ietwat bevreemdende start van het nieuwe boek van Mireille Geus, bekend van onder andere Mijn dagen met Niets (ook al zo’n fijn bevreemdend verhaal over verveling tijdens de coronapandemie). Geus schrijft eigenzinnige zinnen die je niet direct kunt plaatsen. Dat maakt dat je als lezer je best moet doen om erin te geraken. Maar als dat eenmaal zo is, dan word je medegesleept in het verdrietige verhaal van Lava en haar zus. Lava wordt steeds meer mens: eerst wil ze niet huilen om haar zus en drukt ze haar tranen weg, maar tranen houd je niet tegen. Als lezer vraag je je steeds af: wat is er toch met Etna gebeurd?
Lava komt tijdens haar reis - die ze te voet moet afleggen - vele ontberingen tegen. Ze hebben vaak weinig eten, het is te warm of juist te koud, hond Barrel (de enige die de weg weet naar Groot land) is zo oud dat hij niet meer kan lopen, ze staan oog in oog met een trol, een draak en een tovenaar. En waar vindt ze nu die Aventurijn waar haar ouders het steeds over hadden? En waarom wil Lava niet zwemmen?
Lava leest als een sprookje, maar doordat het in briefvorm is geschreven kun je je inleven in de hoofdpersoon. Bij een sprookje is er een alwetende verteller en meer afstand. Lava wordt steeds meer bewust van de zware taak die op haar rust: het besturen van een land.
Of het Lava zal lukken om haar land te bereiken en haar volk tevreden te stellen? Dat moet je echt lezen in dit heerlijke verhaal dat zich uitstekend leent om voor te lezen voor het slapen gaan of bij een knapperend haardvuur. Ik kan me ook voorstellen dat dit boek verfilmd zal worden of bewerkt tot een toneelstuk. Daar leent het zich echt voor!
2
Reageer op deze recensie
