Als ik jou was…

Bij Van Stockum in Den Haag, op de tafel met de nieuwste uitgaven, viel het boek op. Een mooie plek voor een debuutroman. De verwachtingen waren hierdoor hooggespannen. De inhoudsomschrijving van dit boek die je in de pers tegenkomt, hield in eerste instantie echter tegen: "Als Janne besluit om niet langer aan ieders verwachtingen te voldoen in de hoop zo een dreigende burn-out af te wenden, beseft ze dat ze zich ook uit de verstikkende relatie met haar moeder zal moeten bevrijden. Dan blijkt haar moeder alvleesklierkanker te hebben. Wat doet dat met haar voornemen?" Wat een zware onderwerpen. En dat in een debuutroman. Gaat dat wel goed?

Ja! De omschrijving klopt geheel met de inhoud. Het ís de inhoud. Hij doet alleen zwaar tekort aan de wijze waarop en de stijl waarin de onderwerpen gebracht worden. "Adem rustig in door je neus en langzaam uit door je mond. De ruimte vulde zich met piepende ventielen en leeglopende ballonnen." 
Een serieuze zaak: meditatielessen volgen wanneer je thuis uitgeblust op de bank zit met een burn-out. Maar je leest het, de situatie wordt op een luchtige manier, vol humor, beschreven. Zo kan je de debuutroman van Inge van der Krabben wellicht het best omschrijven; zware onderwerpen gebracht met luchtigheid en humor.

Van der Krabben schreef haar debuutroman tijdens de driejarige opleiding Verhalend Proza die ze, naast het werk voor haar eigen tekstbureau, doorliep. Dit tekstbureau is zij reeds na haar opleiding Algemene Letteren gestart. Maar de echte basis voor deze roman ligt al in haar jeugd; als kind schreef ze al vele verhalen en gedichten.

De onderwerpen van deze roman zijn inderdaad zwaar: een ingewikkelde moeder-dochterrelatie waarbij de laatste dagen van de moeder zijn geteld en de dochter thuis zit met een burn-out. Maar Tot waar we kunnen kijken kan je door de schrijfstijl niet een zwaar boek noemen. Het leest vlot, het houdt je geboeid en nogmaals de voornaamste reden daarvan is de humor. De inhoud is duidelijk, maar ook door de verhaallijn word je geprikkeld.

Het boek vangt aan bij een talentenshow. Hier kom je vrijwel direct te weten dat de moeder niet lang meer te leven heeft en dat de dochter niet opgewassen is tegen druktes en gekte. Vervolgens ga je terug in de tijd. In dit geval gaat het niet ten koste van de spanning,  je blijft geïnteresseerd in het hoe en waarom. Hoe komt het hele gezin bij een talentenjacht terecht? Hoe komt die dochter zo overspannen? En hoe loopt dit af? Precies de drie delen waarin het boek is opgedeeld.

Het verhaal wordt zowel verteld vanuit het perspectief van de moeder als dat van de dochter. Ze wisselen elkaar af binnen een hoofdstuk (overigens zeer duidelijk, er treedt geen enkele verwarring op) waardoor dezelfde situatie vanuit meerdere kanten wordt belicht. De adoratie en de afkeer, de liefde en de irritatie, de zoektocht en de opheldering en alle andere verwikkelingen waarin moeders en dochters samen zitten. Zeer herkenbaar, niet alleen als moeder, niet alleen als dochter, maar hoogstwaarschijnlijk ook als vader. Eindelijk duidelijkheid in de ongeschreven vanzelfsprekendheden tussen moeder en dochter, met als hoogtepunt: "Als ik jou was…", zoals je je eigen moeder waarschijnlijk vaak genoeg hebt horen zeggen of anders in ieder geval hebt zien denken. En als moeder ligt deze uitspraak vaak op het puntje van je tong!

Vooraf dus grote bedenkingen en de afwijkende omslag hielp ook niet mee. Oplichtend door het gebruik van geel en blauw en een konijn dat je zit aan te kijken. Een konijn? Hier? Maar ook deze valt op zijn plaats. Het konijn heeft zich daar zeer terecht genesteld!