Verwacht geen heldin die grootse dingen meemaakt

Ik houd erg van de boeken van Jojo Moyes. 'De sterrengever' is een van mijn lievelingsboeken (misschien ook omdat het over bibliothecaresses gaat en ik ook in de bibliotheek werk).
Ik keek daarom erg uit naar haar nieuwe roman. Maar ik worstelde met dit boek. Ik vond Lila maar aan het ploeteren en een beetje zeuren. Het verhaal kwam voor mijn gevoel maar niet vooruit en alles om haar heen gebeurde maar. Leila leek niet in staat om het heft in eigen handen te nemen maar was vooral bezig om alles en iedereen te helpen en te regelen.
Ik had het boek al weggelegd zonder het uit te lezen. Maar Lila bleef in mijn hoofd spoken: zou ze toch de koe bij de hoorns vatten? Hoe loopt het met de dochters af? Dus na een pauze van een week heb ik het boek toch uitgelezen.

Het bleef wel ploeteren, maar toen dacht ik: is dat niet gewoon soms het leven als je in de veertig bent? Dat je soms doormoddert en je best doet om je kinderen op te voeden, naar je werk gaat en dat dat soms gewoon even zo is? Dat je niet alles groots hoeft te maken, maar dat het soms gewoon het beste is om gewoon maar door te gaan en dat er dan vanzelf dingen veranderen en er weer wat lucht en licht in je leven komt? Daarmee is het best knap wat Moyes heeft geschreven: geen heldin die grootse dingen meemaakt. Maar een heel normale vrouw die op een rotpunt in haar leven zit, rouwt om haar moeder en haar gebroken huwelijk en gewoon doorgaat tot het weer beter gaat.