Mevrouw mijn moeder

Het boek ‘Mevrouw mijn moeder’ geschreven door Yvonne Keuls is een ontroerend, maar grappig boek. Dit boek gaat over haar Indische moeder, en alle leuke, verdrietige en mooie dingen die zij samen hebben meegemaakt.
Het boek gaat dus over Yvonne Keuls, die in 1931 werd geboren in Indonesië. Haar moeder Johanna, (ook wel Jopi) is Indisch. Haar vader Samuel is Joods. Ook heeft ze 2 broers en 1 oudere zus. Yvonne vertrok als kind al vroeg naar Nederland naar Den Haag. Je leest dan ook hoe het voor Yvonne als kind was, hoe ze op pianoles ging bij meneer Ouwens, en als ze een dag niet had gespeeld, of als ze ziek was, schreef haar moeder dat in haar notenbalkschriftje op.

Op 16 december 1944 schreef ze:
“Meneer Ouwens mijn dochter heeft niet kunnen oefenen, want de kamer was te koud, de majokachel gaat alleen aan om wat te koken en de piano is daardoor veel te ontstemd. Neemt u haar niet kwalijk”.
Hoe ze vrijwel elke zondagochtend naar een huisconcert gestuurd werd en ze daar zat tussen alle ‘stoffige’ dames. Als Yvonne beklag deed bij haar moeder zei ze alleen: “Onzin, moet”. Want dit was goed voor haar culturele opvoeding. Hoe ze als kind naar buiten moest om te kijken hoe het eruit zag. “En vooral kijken om de hoek!”
Yvonne moest kijken ‘met haar moeders ogen’ en dan vooral wat zij niet door haar grote raam kon zien. Als haar moeder Yvonne om de hoek zag komen begon ze met haar knokkels op het raam te tikken. “Vlug, Vlug!” Daarna kwam het toverwoord: “Ééénnnn?” Dit vond ik erg mooie, maar ook grappige momenten. Voor mijn gevoel zat ik samen met Yvonne haar moeder te wachten tot ze terug was, en ik vond het dus erg mooi geschreven.

De gewone winkelstraten die Yvonne had gezien, toverde ze om in paradijzen en speelplaatsen voor alle kinderen. Uiteindelijk kwam de dag dat haar moeder zelf wel naar buiten wou, alleen niet lopen, maar zittend in de auto, rondgereden door de stad. Ze kwam er al snel achter dat het er niet zo uitzag zoals Yvonne had verteld in haar verhalen. Ze zei dan ook al snel: “Klaar, al”. Wat in Indië zoveel wil zeggen als: ‘en daarmee basta.’ Ik vond het erg leuk dat Yvonne Keuls zelf ook wat woordjes in het Indisch heeft verwerkt in het boek. Verder gaat een stuk van het boek nog over haar moeder die dan wat ouder is, en dan fysiek niet alles meer kan doen en ze wil zeker niet naar een zorginstelling. Hoe haar kinderen eten door ‘Tafeltje-dekje’ lieten bezorgen, en wat haar moeder ‘Ezeltje-strek-je’ bleef noemen. Dat at volgens haar de hond nog niet eens (haar hond kreeg biefstuk geserveerd in een bonbonschaaltje). Het boek is dus erg grappig, maar ook mooi en er staan ontroerende momenten beschreven in het boek. De manier waarop het verhaal wordt verteld is erg fijn om te lezen. De stijl is erg verhalend omdat Yvonne in haar boek, haar moeder verhalen over vroeger laat vertellen. En in dit boek vertelt Yvonne zelf verhalen over haar eigen leven, maakt ze een reis door haar verleden en neemt ze ons mee.
Ik vond het zelf een heel erg leuk boek om te lezen, omdat ik zelf Indisch-Moluks ben. Daarom herkende ik ook een paar dingen. Hoe de moeder van Yvonne altijd voor iedereen eten maakte, en hoe ze zich gedroeg. Hier herkende ik mijn overgrootoma en oma in. Het is dus een erg grappig boek waardoor ik zelf vaak met een glimlach aan het lezen was. Als je dus zoekt naar een mooi, ontroerend, grappig en verhalend boek, dan is dit iets voor jou!