Interessant maar met wat rafeltjes

Het boek gaat over een Nederlandse domineesvrouw, die tegen haar zin meegaat naar Suriname. Het speelt grofweg in de eerste helft van de negentiende eeuw. Het boek geeft veel details over het dagelijks leven van wat meer gegoede mensen, van mensen die zo goed en kwaad als het gaat keuzes maken. Het pakt wel eens goed uit, ook wel eens niet. De mensen worden daardoor wel echt van vlees en bloed.
Een van de problemen die ik met die boek heb, is de indeling.
Het boek begint met Anna als jongvolwassene, en dan volgen de onvermijdelijke flashbacks die uitleggen waarom ze nu is wat en hoe ze is. Letterlijk pas op de helft van het boek gaat ze daadwerkelijk naar Suriname. Terwijl het lijkt alsof het hele boek over Suriname gaat.
De gebeurtenissen in Suriname zijn boeiend en schrijnend. Want je weet, hoewel het een boek is, dat de schrijfster zich hierin heeft verdiept en dat al die ellende echt is gebeurd. Toch is het ook een beetje vlak. Ik werd er niet door ontroerd. De ellende ging meer over de ziekte (wat voor ziekte was dat toch?) en ontberingen, en maar zijdelings over slavernij.
Verder merkte ik nog wat foutjes op. Anna slaat haar beide armen om een vriendin heen, en wenkt tegelijk dat de meid de melk uit de keuken moet halen. Hoeveel armen heeft ze?
Ze gaat als domineesvrouw in een klein dorpje zwemmen in de rivier. Kon dat echt, in die tijd?
Ze geeft haar zieke dochter tomatensoep. De tomaat werd pas rond 1900 in Nederland bekend.
Op het schip, midden op de oceaan begint het te stormen. Anna gaat haar dochter zoeken, moet een rondje doen voor ze haar heeft, maakt ruzie en dan is de storm over. Volgens mij duurt zo'n storm uren, en niet een kwartiertje.
De dokter in Suriname luistert met een stethoscoop. Had een dokter in Suriname al zo'n ding?
Dit soort dingen stoort mij een beetje.
Het boek las verder prettig. De dialogen zijn best in orde. Er is veel aandacht voor detail. Ik hoop dat de schrijfster meer boeken gaat maken, want ze heeft zeker wel aanleg.