Mulder doet het gewoon weer!

Bertina Mulder verrast ons opnieuw. Deze schrijfster weet mij elke keer weer te overtuigen van haar schrijftalent. Ze vertelde mij eens graag van alles uit te proberen. Haar gebied als schrijfster te willen uitbreiden. Daarom pakte ze bij elk boek dat ze tot nu toe schreef een ander genre. En tot nu toe blinkt ze in alle drie uit. Chapeau!

In ‘De Veluwse verdwijning’ laat Mulder zich weer van haar meest talige kant zien. Met haar mooie heldere schrijfstijl vol prachtige zinnen, beeldende taal en mooie woordkeus laat ze ons weer verdrinken in het door haar geschapen verhaal.

Er zit een fijne structuur in dit misdaadverhaal. We volgen het verhaal aan de hand van een tijdlijn. De data staat steeds boven de hoofdstukken aangegeven. Ook wisselt de auteur soms van perspectief in het boek. Teus, tante Almina en Babs. We kijken met hen drieën mee.

Het verhaal is wel echt een misdaadverhaal. Iemand die enorm veel spanning verwacht, zoals in een thriller, komt van een koude kermis thuis. Dat is echter aan henzelf te wijten, het woord ‘misdaadverhaal’ prijkt immers op de cover. Toch weet Mulder onze nieuwsgierigheid te wekken door enkele twisten in het plot. Zowel aan het begin als het midden en het einde van het verhaal. Er komen vragen op die -soms met wat uitstel- worden beantwoord.

Een misdaadverhaal eigen is de rol van de politie in het geheel. Een auteur moet in dat geval goed waken om niet in clichés te vallen. Zo zijn overhoringen van verdachten al snel cliché. Niet geheel onterecht, want de politie vraagt nu eenmaal vaak dezelfde dingen, op dezelfde toon. Toch kan dat storend werken. Hier en daar was dat ook dit boek het geval. Ondanks deze paar keer vind ik dat Mulder zich daar goed verre van heeft gehouden. Niet de klassieke ‘bad cop-good cop’ bijvoorbeeld.

Ik geef ‘De Veluwse verdwijning’ daarom ook 4 welverdiende sterren.