Woorden als kogels in dit krachtige vrije vers

67 seconden (Long Way Down) vertelt het verhaal van Will, wiens broer Shawn is neergeschoten. En dat is niet de eerste man in zijn (gekozen) familie die dit lot te wachten stond. Het lijkt een vicieuze van geweld cirkel te zijn. Jason Reynolds schreef dit boek in vrije vers, waardoor je door de pagina's vliegt. Woorden komen aan als kogels. Een eerlijk en oprecht verhaal - alleen het einde viel mij persoonlijk een beetje tegen.

Will zint op wraak

Zestig seconden. Zeven verdiepingen. Drie regels. Een wapen. Will staat 67 seconden in de lift naar beneden, met in zijn broekband een pistool. Zijn broer Shawn is vermoord, en Will weet wat er van hem verwacht wordt. Hij kent de regels. Niet huilen. Niet snitchen. Wraak nemen.

Now
I'm wishing I would've
laughed more
at his dumb jokes

because the day
before yesterday,
Shawn was shot

Will heeft zich aan eerste twee regels gehouden en is nu met de lift onderweg naar beneden om wraak te nemen. Maar de lift stopt plots op elke verdieping en steeds stapt er iemand in. Ze gaan het gesprek aan met Will. Samen vertellen ze een groter verhaal. Op deze manier komt Will voor een dilemma te staan. De twijfel neemt toe. Is wraak nemen het juiste om te doen?

De langste minuut uit het leven van Will

Het verhaal van 67 seconden bestrijkt slechts iets langer dan een minuut. Jason Reynolds weet de tijd te vertragen en neemt je mee in een rauw en pijnlijk verhaal. Het verlies van een familielid staat centraal. Will heeft juist zijn broer verloren, maar tijd om te rouwen is er niet. Het is aan hem - al de enige broer van het slachtoffer - om wraak te nemen. Door het gebruik van vrije vers, komen de woorden aan als kogels. Dood, verdriet en geweld komen tot uiting in de weinige woorden van Reynolds.

gunshots make everybody
deaf and blind especially
when they make somebody

dead.

De auteur weet niet alleen emoties over te  brengen aan de lezer, maar laat ook zien wat de kracht van taal is. Naast poëzie, is er ook plaats voor anagrammen en voor echo's. Het boek is enorm ritmisch geschreven; ik denk dat het luidop gelezen nog meer indruk zal maken. Het is bijna één lange rap. Een song over misschien wel de moeilijkste minuut uit het leven van Will.

I grew up watching crime
shows with my mother.

Always knew who the killer
was way before the cops.

It's like a gift. Anagrams,
and solving murder cases.

Illustraties duiden het verhaal van Will

In de Engelstalige editie die ik las (met de titel Long Way Down) wordt het verhaal aangevuld met prachtige illustraties van Chris Prestley. Deze weten de sfeer van 67 seconden perfect te vervatten. Prestley geeft Will een gezicht, net als zijn overpeinzingen en avonturen in de lift. Want de lift, die lijkt bijzondere krachten te hebben in dit even zo bijzondere verhaal.

67 seconden neemt je mee naar een wereld van geweld en agressie. Een wereld waarin verschillende bendes elkaar neerschieten en een wereld waarin jonge jongens naar drie regels leven. Niet huilen. Niet snitchen. Wraak nemen. Jason Reynolds schrijft over het morele dilemma van Will in krachtige vrije vers. 

Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be.