Indrukwekkende, actuele en tegelijkertijd nostalgische roman.

Ann-Marie McDonald schreef ruim 5 jaar aan dit boek. In die tijd verloor ze achtereenvolgens haar vader en haar moeder, en leed ze aan vreselijke lichamelijke pijnen, later gediagnosticeerd als reumatoïde artritis. Om te rouwen en te verwerken, en vanwege corona, trok zij zich, samen met haar hond, regelmatig terug in haar blokhut. Gescheiden van haar gezin. Met dit in het achterhoofd, dringen componenten hiervan vast en zeker door in haar Victoriaans-Gotisch aandoende roman Fayne.
De hoofdpersoon in dit verhaal groeit geisoleerd op, omringd door de liefde van oa haar vader, op het afgelegen landgoed Fayne. Zij weet niet beter dan dat ze lijdt aan een Geheimzinnige Aandoening, waardoor ze niet veel onder de mensen mag komen en bv niet naar school mag. Echter, zij is leergierig en uitzonderlijk intelligent. Haar vader stelt daarom een privé leraar aan. Dit opent haar wereld. Gaandeweg het verhaal wordt er steeds meer bekend over haar Aandoening, hoe dit een wig heeft gedreven tussen haar ouders. Welke rol haar aan een stoel gekluisterde tante ( reuma!) hierin heeft gespeeld. Als zij ontdekt hoe het zit, dwingt dat haar al haar zekerheden te herzien.
De karakters in dit boek zijn nooit 1 dimensionaal. De soms gruwelijke keuzes die gemaakt worden, staan steeds in het licht van de tijdsgeest en de heersende moraal. Het is niet iedereen gegeven om vrij te denken. Gelukkig zijn er genoeg karakters die dit wel doen, en daardoor is dit ook een hoopgevend boek.

Daarnaast is er een prachtige hoofdrol weggelegd voor de mystieke heide-en veengronden om het landgoed heen. De Moor, die geeft en neemt..
Van deze schrijfster staat ' laten wij aanbidden' al jaren prominent in mijn persoonlijke top 5. Toch durf ik op te werpen dat Ann Marie McDonald mogelijk met Fayne haar beste werk tot nu toe heeft geleverd.