Duister Sprookje

Tussen de Beesten en Wilde Rozen kan makkelijk gezien worden als een duister sprookje. Het bevat alle elementen van een sprookje maar het heeft duidelijk een wat engere sfeer. Poston is zeker niet bang om een enge sfeer neer te zetten. Dit komt, onder andere, door haar heerlijke gebruik van omschrijvingen. Cerys, als een hovenier, heeft veel plantenkennis en dit komt continue terug in het boek.

Het boek begint erg sterk en tot zo’n 90% van het verhaal was ik ontzettend vermaakt. Het boek is niet zo goed in het verbergen van geheimen, of ik heb teveel fantasie gelezen. Ik had al gauw veel uitgevogeld en geen van de grote plottwist verbaasde me. Maar dat maakte het verhaal niet minder leuk. Ik vond Vos een ontzettend leuk personage en ik genoot echt van zijn hoofdstukken. Cerys was ook een vermakelijk personage, ook al werd ik een beetje moet van de ‘ik ben maar een hoveniers dochter’.

De conclusie van het verhaal vond ik maar zwakjes. Het leek uit het niets te komen en er was nooit echt een goede uitleg gegeven. Ik had het idee dat het boek origineel langer was en dat ze de conclusie hadden ingekort/aangepast, alleen de opbouw daarvan waren ze vergeten weg te halen. Ook het einde einde had stukken erin die geforceerd voelden. Ik zou haast denken dat de auteur origineel grote ideeën ervoor had en alleen niet de kans had gehad om ze uit te werken. Het laatste hoofdstuk laat ruimte over voor een mogelijk vervolg of een ander boek in dezelfde wereld. Als dat het geval is zou ik die dolgraag willen lezen, gezien ik erg van de minimale wereld genoot.