Vrolijk boek vol misverstanden!

Als Dorothee van haar moeder hoort dat haar opa een week geleden is overleden en dat hij haar als erfgenaam van zijn huis en andere bezittingen heeft aangewezen, overspoelen haar emoties haar. Waarom heeft ze opa nadat ze met haar moeder naar Amsterdam vertrok nooit meer opgezocht in de Achterhoek? Waarom heeft hij haar desondanks het huis nagelaten? En waarom heeft haar moeder haar pas na de begrafenis verteld dat hij is overleden, zodat ze zelfs geen afscheid kon nemen? Eenmaal bij de notaris blijkt er een addertje onder het gras te zitten: Dorothee heeft pas recht op de erfenis als ze minstens dertig dagen in opa’s huis heeft doorgebracht en in die tijd mag ze er niets aan veranderen. Waar die clausule op slaat, blijkt als Dorothee bij aankomst ontdekt dat het huis niet zo leeg staat als ze had vermoed. Schijnbaar heeft haar opa ooit een jongen onder zijn hoede genomen, die inmiddels al heel lang in het huis woont. Dertig dagen in het huis wonen betekent dus ook dertig dagen onder één dak met Wes...

Eerste indruk
De voorkant geeft een zomerse feelgoodvibe af en de titel allitereert lekker. Daar hou ik wel van. Ik ben bekend met het oeuvre van Lis Lucassen, dus ik had een voorgevoel dat ik hier wel van zou gaan genieten. Wat bonuspunten bij mij scoorde is de locatie in Nederland. Veel boeken zijn tegenwoordig zo op het buitenland gericht. Dat is ook leuk en leerzaam, maar een locatie dichter in de buurt voelt anderzijds weer heerlijk herkenbaar. En dan ook nog eens niet in het drukke westen, maar het ondergewaardeerde oosten. Ik had er dan ook onwijs veel zin in om te beginnen aan dit verhaal!

Schrijfstijl
Met haar korte hoofdstukjes en schrijfstijl trok Lis Lucassen me meteen het verhaal in. Dorothees stem is wat chaotisch, maar voelt daardoor juist heel echt en geloofwaardig, alsof je daadwerkelijk in haar hoofd kunt kijken. Ik denk dat het prima past bij een vrouw die gewend is aan het wonen in de hoofdstad en de botsing die dat bij tijd en wijlen kan geven bij het wat behoudendere oosten. Ik vond het stuk vanuit Wes ergens in het midden wel wat lang; dat trok me een beetje uit het verhaal. Terwijl ik dat op het einde juist weer niet ervoer. Ik weet alleen niet of ik die stukjes er zo goed bij vond passen. Ik denk dat een andere vorm hierbij misschien beter aansluit, aangezien de rest allemaal is geschreven vanuit Dorothee. Stiekem vraag ik me wel af hoe Lucassen op de extravagante naam Dorothee is uitgekomen. Opnieuw een poging om een contrast te maken tussen het oosten en het westen?

Personages
Dorothee is een gelaagd karakter. Enerzijds is ze chaotisch en een beetje een flapuit (soms vooral in haar hoofd), aan de andere kant is ze ook nog erg zoekende en aftastend. Hoewel ik het niet eens was met al haar acties, kon ik wel voelen hoe ze tot die acties kwam. Aan Wes ga ik niet veel woorden besteden. Wes is Wes. Kan ik hem adopteren? Hetzelfde geldt voor de mensen om hem heen. Kom er maar bij. <3 Ik vind het leuk dat Dorothee een oude vriendin terugvindt in het dorp, maar dat ze desondanks haar vriendin in Amsterdam ook behoudt. Dat maakt haar tot iemand met een verleden en niet iemand die er aan het begin van het boek ineens was. Beide vriendinnen staan aan de ene kant loodrecht op elkaar, maar omarmen ergens toch wel weer dezelfde waarden, waardoor ze stiekem toch dichterbij elkaar staan dan je op het oog zou denken. Tot slot een compliment voor Lucassen: de persoon waar je meteen een grote hekel aan hebt, krijgt toch een ander gezicht gedurende het verhaal. Dat maakte ook deze persoon menselijk. Slechts twee personages bleven voor mij erg plat, maar ik heb zo’n vermoeden dat we daar in deel twee nader kennis mee zullen maken.

Emotie
Er zit veel leuke humor in het verhaal verscholen. Neem bijvoorbeeld alleen al de beginscène en de ontslagscène. Mijn favoriete stukje dat me erg aan het lachen maakte betrof de introductie van tv-producent Jan de Bever. Het kwartje viel bij mij niet meteen, totdat ik dit las: ‘Misschien dat zijn zoon Jan Jr. er ook is. Daar kan ik zeker goed naar kijken als ik tv-kijk en ik moet bekennen dat ik hem ook nog eens woest aantrekkelijk vind. Jan Jr. dan, met zijn tatoeages en toen hij nog zo’n halve hanekam had.’ Toen kwam er toch wel een levensecht plaatje bovendrijven dat te maken had met een bestaande tv-familie. Naast humor, zit er verder ook volop emotie in dit boek. Na het lezen van opa’s laatste brief werden mijn oogranden bijvoorbeeld verdacht vochtig. Ook de liefde en verontwaardiging weet Lucassen goed tot leven te brengen in dit verhaal, evenals Dorothees eigen zoektocht in het leven.

Zoektocht
Want uiteindelijk is dat het toch wel een beetje: aan het begin van het verhaal is Dorothees leven op vrijwel alle vlakken gestrand; haar werk en haar relatie, maar ook de band met haar moeder staat onder druk nu ze weer thuiswoont en haar moeder een nieuwe partner heeft waar het niet helemaal mee botert. Hoewel Dorothee vertrekt met de insteek om even weg te vluchten van huis en om na de dertig dagen een nieuwe start te kunnen maken met een kapitaaltje, blijken die dagen in de Achterhoek niet zomaar onder de pauzeknop te zitten. Haar leven gaat verder, ook als ze daar is. Die ontwikkeling vond ik mooi om te zien. Ik vond het ook leuk dat Dorothee in eerste instantie zo dol is op de stad, maar gaandeweg ook steeds meer het mooie van het platteland ontdekt.

Anders
Misverstand in de middle of nowhere voelt anders dan het eerdere werk van Lucassen. Waar ik haar eerdere werk meer zou bestempelen als new adult, met nog studerende personages en gevuld met nachtrustverstorende scènes, zou ik Misverstand in the middle of nowhere eerder een feelgoodroman noemen. Dorothee is de studentenleeftijd voorbij en de nadruk ligt meer op de humor, haar ontwikkeling en de opbloeiende band met Wes. De sfeer is luchtiger en minder broeierig. Op zich vind ik dat niet erg; ik lees graag luchtige feelgood. Als je echter new adult verwacht, komt dat dus niet helemaal uit. Overigens staat het ook netjes op de achterkant van het boek, maar daar had ik natuurlijk overheen gelezen, omdat ik dit boek gewoon wilde lezen.

Conclusie
Ik heb Misverstand in de middle of nowhere van Lis Lucassen verslonden! De schrijfstijl zorgt ervoor dat je je gemakkelijk in Dorothee kunt verplaatsen en de korte hoofdstukjes maken dat je door blijft lezen. Het verhaal wordt bevolkt door afwisselende karakters die eigenlijk allemaal wel iets heel eigens hebben, waardoor het niet moeilijk is om je in hen in te leven. Het meest heb ik denk ik genoten van de leuke humor in het verhaal in de vorm van knotsgekke situaties en kleine woordgrapjes, maar ook verdriet, ontroering, liefde, verontwaardiging en zelfs woede krijgen een plekje in dit boek. Lucassen nam me goed mee in de rollercoaster van emoties die Dorothee doormaakt tijdens deze zoektocht naar wat zij van het leven verwacht. Wel liep ik tijdens het lezen tegen twee puntjes aan. De eerste betreft de hoofdstukken vanuit Wes. Omdat dit er maar een paar zijn, haalde de switch in perspectief me een beetje uit het verhaal. Ik had hier een andere vorm voor gekozen. Ten slotte viel me op dat dit boek qua stijl anders is dan de andere boeken die ik van Lis Lucassen heb gelezen. Het is luchtiger en minder broeierig en valt meer onder feelgood dan onder new adult, zoals op de achterkant van het boek al verklapt wordt. Echter had ik daar natuurlijk overheen gelezen, omdat ik dit boek gewoon graag wilde lezen ;) Dat maakt het boek overigens niet minder leuk; ik lees graag feelgood. Als je echter bekend bent met het werk van Lucassen, valt het op dat dit boek anders is.