Lezersrecensie
… gezouten, geconserveerd…
Het Zoutpad, over oude wegen naar een nieuw begin - Raynor Winn
Het verhaal is gebaseerd op het werkelijke verhaal van Raynor Winn, de schrijfster, die het als ík-personage’ aan ons vertelt! Een ongelooflijk gebeuren als je je realiseert dat het echt is.
Na de proloog, waarin meteen een heftige gebeurtenis wordt beschreven, volgen er zes delen die in hoofdstukken zijn onderverdeeld. De titels van de delen geven de inhoud ervan weer, dat geldt ook voor de hoofdstukken.
Ray en haar man hadden hard gewerkt, een boerderij verbouwd tot een goed lopende B&B. Aan een vriend werd geld uitgeleend… dat loopt uit op een f fiasco … hij gaat failliet en sleept Raynor en haar man mee! Er wordt beslag gelegd op al hun spullen, op alles! Ze hebben niets meer, niets….
Wat te doen?
Ze besluiten in een ‘oogwenk’, we moeten een doel houden, we moeten in beweging blijven. Ze gaan het oude kustpad lopen: het South West Coast Path. Ze zoeken een lichtgewicht ’rugzak’-uitrusting uit… het goedkoopste van het goedkoopste. Achteraf zijn de slaapzakken ( het lijken wel ‘papieren slaapzakken’ lees ik ergens) niet warm genoeg!
Ondanks alle ellende eindigt het eerste hoofdstuk heel positief. Ray en haar man Moth:
“…hand in hand liepen we het licht in…”( blz 19)
Moth voelt zich niet lekker, helaas klinkt de diagnose die hij krijgt als een vonnis, hij lijdt aan CBD, een progressieve ziekte met een gemiddelde levensverwachting van zes jaar. De reactie van Ray is heel begrijpelijk:
“… ik wilde een tovermiddel kopen om de verwoesting, die zich een weg door ons leven brandde, tegen te houden…” (blz 29)
“…Niets is meer werkelijk voor ze. Ze waren niet op weg naar een nieuw begin, maar ze vluchten met rugzak, weg van het leven, op weg naar de wandeltocht, alleen het wandeltocht…” (blz 44)
Zoals het pad loopt, zo vergaat het hen ook: toppen en dalen. Als blijkt dat de pillen van Moth op zijn, lijkt de toestand heel wanhopig. Moth krijgt ernstige afkickverschijnselen. Wanneer is die hel voorbij? Moth blijkt veerkrachtiger dan hijzelf had gedacht, hij komt er overheen. Ze lopen door en krijgen van jonge backpackers te horen: Bofkonten…. De tijd aan jezelf hebben en lekker lopen, dat je dat op die leeftijd kunt doen. Wat fijne en hartverwarmende gesprekken voeren ze met deze twee mensen (blz 112). Ze krijgen een positieve kick als mede-wandelaars van het pad horen wat hun einddoel is. Daarentegen zijn de negatieve reacties van mensen die ze ontmoeten en horen dat ze dakloos zijn rondom stuitend, ze worden als paria’s beschouwd! Zelfs de honden deinzen terug, als de ‘baasjes’ vernemen dat die ‘wandelaars’ dakloos zijn
In prachtige natuurbeschrijvingen wordt je deelgemaakt van de omgeving. Het wordt zo beeldend beschreven dat je het als een plaatje, film voor je ziet.
Het herhaaldelijk synergetisch beschrijven van de natuur door er kleuren aan te koppelen, versterkt de emotie van het landschap. De persoonlijke ervaringen van Ray laten het bij je binnen komen.
Het herhaaldelijk opsommen van kleuren symboliseert hun moeheid.. groen – blauw - omhoog – omlaag – omlaag – groen – de kust – blauw – blauw – rotsen …. ( blz 138) Ze lopen, zwerven over kliffen, smalle richels, glibberige, soms modderige smalle paadjes, langs de kust, overgeleverd aan de elementen.
“… als schipbreukelingen in het leven, drenkelingen in het drijfhout “( blz 121)
De wandeltocht werkt als een meditatieve tocht. Ray schrijft filosofische overdenkingen over haar eigen leven, over de toekomst, over haar kinderen:
“… ze waren opgegroeid als jonge bomen in de storm, erdoor gebogen, maar in de kern versterkt, flexibel, sterk, vrij in de wind, maar er door geleid…”(blz 140)
De observatie van de tijd is cryptisch en tegelijkertijd poëtisch:
“… de tijd liep achteruit, het verleden werd toekomst, dingen die geweest waren, werden gebeurtenissen voor later.. herinneringen een stromend beekje dat later een rivier zou worden…” ( blz 245)
Het duurt lang voor Moth het ‘doodvonnis’, de dood wil aanvaarden:
“… we lieten de dood binnen, het leven kwam mee. De kartelige, versplinterde, verloren scherven van ons leven-samen waren weer langzaam wonderlijk netjes in elkaar gepast…” (blz 284)
Aan het eind van het pad dat ze als dakloze zwervers afleggen, is er gelukkig een sprankje hoop. Zo eindigt dit verhaal met voor de lezer de vraag… hoe vergaat het ze verder, kunnen ze hun leven weer oppakken, komen ze over het verlies heen van (letterlijk) hun hele bezit!
Een fascinerend boek over de zoektocht naar vrijheid, een boek over de veerkracht van twee dappere mensen die niet bij de pakken gaan neerzitten en opnieuw plannen maken om hun leven op te pakken.
Diep respect, eerst die tocht maken, een nieuw begin maken en er dan ook nog over ‘durven’ schrijven!
Het lezen meer dan waard.
Het verhaal is gebaseerd op het werkelijke verhaal van Raynor Winn, de schrijfster, die het als ík-personage’ aan ons vertelt! Een ongelooflijk gebeuren als je je realiseert dat het echt is.
Na de proloog, waarin meteen een heftige gebeurtenis wordt beschreven, volgen er zes delen die in hoofdstukken zijn onderverdeeld. De titels van de delen geven de inhoud ervan weer, dat geldt ook voor de hoofdstukken.
Ray en haar man hadden hard gewerkt, een boerderij verbouwd tot een goed lopende B&B. Aan een vriend werd geld uitgeleend… dat loopt uit op een f fiasco … hij gaat failliet en sleept Raynor en haar man mee! Er wordt beslag gelegd op al hun spullen, op alles! Ze hebben niets meer, niets….
Wat te doen?
Ze besluiten in een ‘oogwenk’, we moeten een doel houden, we moeten in beweging blijven. Ze gaan het oude kustpad lopen: het South West Coast Path. Ze zoeken een lichtgewicht ’rugzak’-uitrusting uit… het goedkoopste van het goedkoopste. Achteraf zijn de slaapzakken ( het lijken wel ‘papieren slaapzakken’ lees ik ergens) niet warm genoeg!
Ondanks alle ellende eindigt het eerste hoofdstuk heel positief. Ray en haar man Moth:
“…hand in hand liepen we het licht in…”( blz 19)
Moth voelt zich niet lekker, helaas klinkt de diagnose die hij krijgt als een vonnis, hij lijdt aan CBD, een progressieve ziekte met een gemiddelde levensverwachting van zes jaar. De reactie van Ray is heel begrijpelijk:
“… ik wilde een tovermiddel kopen om de verwoesting, die zich een weg door ons leven brandde, tegen te houden…” (blz 29)
“…Niets is meer werkelijk voor ze. Ze waren niet op weg naar een nieuw begin, maar ze vluchten met rugzak, weg van het leven, op weg naar de wandeltocht, alleen het wandeltocht…” (blz 44)
Zoals het pad loopt, zo vergaat het hen ook: toppen en dalen. Als blijkt dat de pillen van Moth op zijn, lijkt de toestand heel wanhopig. Moth krijgt ernstige afkickverschijnselen. Wanneer is die hel voorbij? Moth blijkt veerkrachtiger dan hijzelf had gedacht, hij komt er overheen. Ze lopen door en krijgen van jonge backpackers te horen: Bofkonten…. De tijd aan jezelf hebben en lekker lopen, dat je dat op die leeftijd kunt doen. Wat fijne en hartverwarmende gesprekken voeren ze met deze twee mensen (blz 112). Ze krijgen een positieve kick als mede-wandelaars van het pad horen wat hun einddoel is. Daarentegen zijn de negatieve reacties van mensen die ze ontmoeten en horen dat ze dakloos zijn rondom stuitend, ze worden als paria’s beschouwd! Zelfs de honden deinzen terug, als de ‘baasjes’ vernemen dat die ‘wandelaars’ dakloos zijn
In prachtige natuurbeschrijvingen wordt je deelgemaakt van de omgeving. Het wordt zo beeldend beschreven dat je het als een plaatje, film voor je ziet.
Het herhaaldelijk synergetisch beschrijven van de natuur door er kleuren aan te koppelen, versterkt de emotie van het landschap. De persoonlijke ervaringen van Ray laten het bij je binnen komen.
Het herhaaldelijk opsommen van kleuren symboliseert hun moeheid.. groen – blauw - omhoog – omlaag – omlaag – groen – de kust – blauw – blauw – rotsen …. ( blz 138) Ze lopen, zwerven over kliffen, smalle richels, glibberige, soms modderige smalle paadjes, langs de kust, overgeleverd aan de elementen.
“… als schipbreukelingen in het leven, drenkelingen in het drijfhout “( blz 121)
De wandeltocht werkt als een meditatieve tocht. Ray schrijft filosofische overdenkingen over haar eigen leven, over de toekomst, over haar kinderen:
“… ze waren opgegroeid als jonge bomen in de storm, erdoor gebogen, maar in de kern versterkt, flexibel, sterk, vrij in de wind, maar er door geleid…”(blz 140)
De observatie van de tijd is cryptisch en tegelijkertijd poëtisch:
“… de tijd liep achteruit, het verleden werd toekomst, dingen die geweest waren, werden gebeurtenissen voor later.. herinneringen een stromend beekje dat later een rivier zou worden…” ( blz 245)
Het duurt lang voor Moth het ‘doodvonnis’, de dood wil aanvaarden:
“… we lieten de dood binnen, het leven kwam mee. De kartelige, versplinterde, verloren scherven van ons leven-samen waren weer langzaam wonderlijk netjes in elkaar gepast…” (blz 284)
Aan het eind van het pad dat ze als dakloze zwervers afleggen, is er gelukkig een sprankje hoop. Zo eindigt dit verhaal met voor de lezer de vraag… hoe vergaat het ze verder, kunnen ze hun leven weer oppakken, komen ze over het verlies heen van (letterlijk) hun hele bezit!
Een fascinerend boek over de zoektocht naar vrijheid, een boek over de veerkracht van twee dappere mensen die niet bij de pakken gaan neerzitten en opnieuw plannen maken om hun leven op te pakken.
Diep respect, eerst die tocht maken, een nieuw begin maken en er dan ook nog over ‘durven’ schrijven!
Het lezen meer dan waard.
2
Reageer op deze recensie
