Knap geschreven mix van feit en fictie

De dood van Harriet Monckton is een feit. Dit meisje is daadwerkelijk vermoord in Bromley in 1843. De auteur heeft zich goed ingelezen en verdiept in de zaak en er vervolgens een mix van feit en fictie van gemaakt.
Zoals ze zelf aangeeft wilde ze de feiten waarheidsgetrouw en geloofwaardig weergegeven. Ze heeft haar best gedaan om de personages een eigen stem te geven die past in het tijdsbeeld. Hierin is ze wonderwel geslaagd.

Toch heb ik me door het boek heen moeten worstelen. Het begint al een klassieke whodunit met de dood van Harriet en het daaropvolgende onderzoek. Alle betrokken personages hebben hun eigen verhaal en komen aan het woord. Het onderzoek loopt dood.
Dan volgt een bekentenis van Eerwaarde Verall, wat een beschamend persoon!
Vervolgens wordt het onderzoek in 1846 heropend en weer alle personages doen hun verhaal. Ook dit levert geen uitsluitsel op.
Aansluitend volgt het dagboek van Harriet met daarin haar verhaal. Dit is volledig fictie, gebaseerd op de eerdere getuigenissen.
En dan de ontknoping, ook fictie, met een verrassende dader.

Het geheel kent vooral veel, heel veel, herhaling. Hetzelfde steeds opnieuw verteld. En het is traag, zonder veel spanning en vaart. En veel bijbelteksten en gebeden.
De thema's zijn het geloof, (homo)seksualiteit, het dorpse leven met roddel, achterklap en jaloezie, wantrouwen, geheimen, ongewenste zwangerschap, de positie van vrouwen en (machts)misbruik . Vooral de positie van vrouwen in de maatschappij krijgt veel aandacht en wordt goed belicht. Elizabeth Haynes wil vrouwen als Harriet een stem geven en dat is met dit boek gelukt.

Al met al las ik soms met plezier en soms met moeite dit lijvige boek, voormij 3 sterren