Recensie Dodelijk patroon

Het vorige boek van Jo Nesbo (ik heb geen idee hoe ik die streep door die O krijg) dat ik las, De Verlosser, was me erg goed bevallen. Daardoor heb ik ook dit boek ter hande genomen toen ik het tegenkwam, en het verhaal op de achterkant overtuigde me het mee te nemen en te gaan lezen. Met veel plezier ben ik in het boek begonnen.

Het verhaal gaat over een reeks moorden in Oslo, die ritueel lijken, met afgehakte vingers, diamanten en een marekors, en elke vijfde dag een moord. Harry Hole begint aan zijn laatste weken als rechercheur bij de politie nu zijn drankmisbruik en obsessie hem te veel zijn geworden. Toch wordt hij, niet geheel vrijwillig, bij de zaak gehaald en gedwongen samen te werken met (zijn aardsvijand) Tom Waaler.

De snelheid in het verhaal is vrij groot, zeker in het begin volgen de moorden elkaar erg snel op. Maar, en ik weet niet of dat komt omdat ik niet alle boeken over Harry Hole heb gelezen, Harry Hole is erop gebrand zijn collega Tom Waaler te ontmaskeren als de moordenaar van zijn partner een paar jaar eerder. Het neemt een vrij groot deel van het boek in, en ik kon het niet altijd even goed volgen, maar zoals ik al zei, het kan komen door het feit dat ik de leesvolgorde niet in acht heb genomen. De schrijfstijl van het boek vind ik, net als het vorige dat ik van hem heb gelezen, goed, het leest prettig en snel weg. In het begin vond ik het einde enorm tegenvallen, maar (de ontknoping van de moorden is al vrij vroeg) hoe dichter ik bij het uiteindelijk einde van het boek kwam, hoe meer respect ik uiteindelijk toch kreeg voor de manier waarop Nesbo het verhaal had verzonnen. Ik zou dit boek wel willen aanraden aan mensen die van dit (detective) genre houden. Maar ik begin te geloven dat alcoholisme de beroepsziekte van rechercheurs is.