Laat een ander niet bepalen hoe laag je moet mikken

Milio is opgegroeid in Amsterdam. In een zogenaamde ‘prachtwijk’. In zijn jeugd loopt hij tegen diverse problemen aan die mensen die niet in armoede opgroeien nooit mee zullen maken en zich ook moeilijk voor kunnen stellen. En het zijn niet alleen de problemen waar hij zelf mee te maken krijgt, maar ook het etiket dat hij opgeplakt krijgt door ‘de maatschappij’ die het zeker niet makkelijker maken. Milio neemt je mee vanaf zijn jeugd tot waar hij nu is, docent aan de universiteit. Wat ik heel schrijnend vond was hoe zijn geest reageerde toen de situatie om hem heen eindelijk veilig, rustig was.

Het boek ga ik nog heel veel aanraden. Dit is nou echt zo’n boek dat in het kerstpakket van veel mensen gestopt zou moeten worden, of dat als verplichte kost door werkgevers voorgeschreven zou moeten worden. Wát een indrukwekkend boek. Het zet enorm aan het denken. En tegelijkertijd geeft het ook meerdere tips, ingangen, om de ongelijkheid in Nederland nu écht eens goed aan te pakken. Het schrijven van deze recensie vind ik lastig merk ik. Juist omdat er in het boek meerdere keren raak wordt beschreven hoe de verschillende ‘klassen’ binnen Nederland naar elkaar kijken en hoe dat het probleem van de grote ongelijkheid in stand houdt. En aan dat in stand houden wil ik zeker niet meedoen. Die beschrijvingen vind ik een van de grote krachten uit dit boek. Het maakte mij namelijk pijnlijk bewust hoe vanzelfsprekend ik sommige dingen uit mijn leven vind en hoe onvanzelfsprekend die dingen zijn. Ik hoop dat Milio door blijft gaan met het schrijven over de onvanzelfsprekende vanzelfsprekendheid. En misschien wel ooit de politiek in gaat. Er is nog een plek vrij als minister van onderwijs.

De manier waarop het boek geschreven is vind ik heel toegankelijk. Ik heb het bijna in één adem uitgelezen. Omdat het in korte hoofdstukken is ingedeeld was het iets makkelijker om tussendoor even te stoppen met lezen.