Liefde voor Haymitch

Een van de boeken waar ik (en een groot deel van de boekenwereld) dit jaar naar uitkeek was Dageraad boven de boete, het nieuwste boek in de Hongerspelen-serie. Ik was enorm benieuwd naar het verhaal over Haymitch, maar tegelijkertijd ook een tikkie huiverig, want Haymitch is toch wel een van de leukste personages uit de serie.

Pfoe, dit wordt een hele lastige recensie. Aan de ene kant vond ik het boek fantastisch. Ik vloog erdoorheen en kon niet stoppen met lezen. HIJ MOEST GEWOON UIT. Het is heftig, emotioneel en schrijnend, maar ook vlot en spannend. Maar aan de andere kant, als ik echt ga nadenken over bepaalde onderdelen, dan is het eigenlijk helemaal niet zo goed? Dan kloppen heel veel dingen niet (als je het vergelijkt met de oorspronkelijke drie boeken) en volgen bepaalde dingen elkaar niet zo lekker op. En dat is aan de ene kant logisch, aangezien De hongerspelen, Vlammen en Spotgaai natuurlijk jaren geleden zijn verschenen, zonder dat Dageraad boven de boete waarschijnlijk nog niet eens een idee in het hoofd van Collins was. Aan de andere kant moeten de details natuurlijk wel kloppen als je jaren later zo’n boek schrijft in een immens populaire serie.

Anyhow, ondanks de enkele onregelmatigheden heb ik dus wel enorm genoten en heb ik besloten om me daar gewoon op te focussen. Niet alleen omdat het een soort van jeugdsentiment is (The Hunger Games was mijn eerste kennismaking met dystopische films), maar ook omdat ik Haymitch gewoon fantastisch vind en ik dit boek met enorm veel plezier gelezen heb, puur om hem beter te leren kennen. Ik vind het ook echt knap dat het de auteur is gelukt om in principe een kopie van het eerste boek te schrijven, maar toch een compleet eigen draai en sfeer aan te geven.

En jeetje, wat is dit boek schrijnend, juist omdat je zoveel dingen al weet. Niet alleen omdat je weet hoe Haymitch verhaal afloopt, maar ook omdat bepaalde oude bekenden hun opwachting maken. Ook had ik door die oude bekenden enorm de behoefte om de boeken te herlezen (of de films opnieuw te kijken), o.a. om te kijken wat er van de 50e Hongerspelen terugkomt. Ik vermoed, ook door wat ik hierboven al schreef, niet heel veel, maar ik ben toch wel een tikkie nieuwsgierig. Oké, laatste puntje, en dan breid ik echt een einde aan deze recensie: waren de eerste boeken ook zo jeugdig geschreven? Ja, I know, het is een YA-serie, maar ik kan me niet herinneren dat de eerste boeken ook zo jeugdig, op sommige momenten bijna kinderlijk, waren. Niet storend, wel opvallend.

Zoals je hieronder kunt zien heb ik het boek gewoon 4,5 ster gegeven, want ik vond het echt een tof boek. Maar ik zeg er wel bij, ik moet er ook niet heel lang over nadenken, haha! Maar fans van de serie? Die zullen ongetwijfeld hun hart ophalen!

Deze recensie verscheen eerst op www.favoritez.nl. Ik heb een recensie-exemplaar ontvangen van de uitgeverij. Dat heeft mijn mening niet beïnvloed.