She did it again!

Vanaf het begin merk je gelijk dat dit een Colleen Hoover is, maar wel heel anders dan we van haar gewend zijn. Het boek is een stuk donkerder en gevaarlijker. Wederom schuwt ze geen heftige onderwerpen, maar waar het bij haar andere boeken redelijk luchtig kan blijven, is Too late echt een stuk zwaarder. Aan alle pagina’s blijft een duister randje kleven en dat zorgt ervoor dat het moeilijk is om het boek weg te leggen. Het kruipt als het ware onder je huid en het kost moeite om het los te laten.

''Dit huis volgt niet de regels die erbuiten gelden. Dit huis is een gevangenis met een eigen set regels. En Asa is de bewaarder. En dat is hij altijd al geweest.''

Het grootste pluspunt vind ik hoe Colleen Hoover Asa heeft neergezet. Je leest het boek vanuit drie personages, Carter, Asa en Sloan. Hoewel het echt fijn is om vanuit zowel Sloan als Carter te lezen, dat blijft een relatief bekend liefdesverhaal. Echter zorgen de hoofdstukken vanuit Asa ervoor dat dit boek een must read wordt. Hij is als persoon zo gruwelijk verkeerd en in-en in slecht, maar alsnog is alles niet zwart-wit. Je gruwelt van hem als persoon, maar toch kon ik hem niet compleet haten. Juist dat grijze gedeelte, dat Colleen Hoover tot in de puntjes heeft uitgewerkt maakt het echt fantastisch boek.

''Behalve het bedrijf ben ik al het andere overschot in mijn leven kwijtgeraakt. Behalve Sloan dan. Maar zij is zeker geen overschot. Als ik haar met een drugs moet vergelijken is Sloan heroïne. Heroïne is lekker. Heroïne maakt je rustig. Zolang je het op voorraad hebt, is heroïne iets wat je elke dag voor de rest van je leven gerust kunt injecteren.''

Oorspronkelijk was het volgens mij niet de bedoeling dat Too late een boek zou worden. Dat verklaart ook de grappige indeling. Het boek bestaat uit twee delen en krijgt daarna nog een paar hoofdstukken erachteraan. Het leest alsnog fijn en alles klopt en past perfect in elkaar, maar het voelde net niet allemaal af. Alsof ze een redactieronde zijn vergeten bij het origineel. Desondanks zorgen alle hoofdstukken er wel voor dat je geboeid blijft tot de laatste pagina.

Wederom heeft Colleen Hoover het weer geflikt. Hoewel het niet mijn favoriete boek is van deze auteur is het zeker een must read, vooral als je af en toe graag iets duisters wil lezen.