Lezersrecensie
Gebroken vleugels.
Eenzaamheid en verlangens.
In een appartementengebouw in Stockholm wonen Elisabeth Blom, Elias Blom en Otto Vogel, drie eenzame mensen in eerste instantie enkel verbonden door hun woningen, maar die door een verkeerd bezorgd pakketje bij elkaar worden gebracht en er een breekbare vriendschap ontstaat.
Door een noodlottig incident komen zij nog meer tot elkaar, leren met elkaar om te gaan en merken overeenkomsten op. Vooral de liefde voor de literaire kunst brengt hen nader.
Elisabeth is een depressieve vrouw, gekwetst, afgewezen en vernederd. Zij heeft zichzelf afgesloten van alles en iedereen om zich heen om zo niet meer verstoten te worden. Zij worstelt zwaar met haar verleden en heeft moeite om met haar gedachten om te gaan. De zeer creatieve Elias heeft veel last van zijn eigen gevoelens en misvattingen. Hij voelt zich half in allerlei opzichten zoals talent en leven. En dan is er nog Otto, een intelligente gepensioneerde boekhandelaar die al eenzaam was toen zijn vrouw nog leefde. Ieder heeft zijn eigen taal in het verhaal, die van Elisabeth is koud en kil met hier en daar een sprankje hoop. Elias zijn taal is hakkelend, zoekend en beeldend, Otto daarentegen is bespraakt, warm maar klein. Op deze wijze wordt ons het bitterzoete verhaal duidelijk en leven wij met de personages mee in hun eenzaamheid en verlangens.
Het is een bijzonder mooi beschreven verhaal met veel filosofische gedachte en inzichten verwerkt in de gesprekken onderling. Zoals op pagina 123:
• 'Je kunt iemand echt alles afnemen. Ik bedoel geen bezittingen, dat niet. Of het fysieke leven. Ik bedoel alles wat het leven zinvol maakt. Je eigen ik. En wanneer je dat hebt verloren, dan leef je niet.'
En hier, een gesprek in het hoofd van Elisabeth met 'de vrouw in het groen' op pagina 214:
• 'Ze zeggen dat hoop het laatste is wat ons verlaat. Dit is de enige plek waar je hoop op een afstand kunt houden. En alleen als je al het andere opgeeft.'
Het verhaal eindigt op een klein eilandje van vrienden van Otto, of het verhaal hier ook helemaal eindigt dat is de vraag.
Linda Olsson (Stockholm, 1948), studeerde rechten, waarna ze als jurist in het bankwezen werkte. Bestseller auteur van haar debuutroman 'Astrid & Veronica' die in 2006 werd uitgeroepen in Zweden tot beste roman van het jaar. Daarna volgde 'Sonate voor Mirjam' en 'Herinnering aan de liefde'. Zij woonde in Zweden, Kenia, Singapore, Engeland en Japan en sinds 1990 gevestigd in Nieuw Zeeland.
Linda Olsson heeft met 'In de schemer fluit de merel' een intelligente roman geschreven vol prachtige poëtische zinnen, filosofische inzichten, diepere betekenissen en dubbele lagen. Het blijft nog lang na zinderen.
Vertaald uit het Engels door Anne Roetman en Jacqueline Smit.
In een appartementengebouw in Stockholm wonen Elisabeth Blom, Elias Blom en Otto Vogel, drie eenzame mensen in eerste instantie enkel verbonden door hun woningen, maar die door een verkeerd bezorgd pakketje bij elkaar worden gebracht en er een breekbare vriendschap ontstaat.
Door een noodlottig incident komen zij nog meer tot elkaar, leren met elkaar om te gaan en merken overeenkomsten op. Vooral de liefde voor de literaire kunst brengt hen nader.
Elisabeth is een depressieve vrouw, gekwetst, afgewezen en vernederd. Zij heeft zichzelf afgesloten van alles en iedereen om zich heen om zo niet meer verstoten te worden. Zij worstelt zwaar met haar verleden en heeft moeite om met haar gedachten om te gaan. De zeer creatieve Elias heeft veel last van zijn eigen gevoelens en misvattingen. Hij voelt zich half in allerlei opzichten zoals talent en leven. En dan is er nog Otto, een intelligente gepensioneerde boekhandelaar die al eenzaam was toen zijn vrouw nog leefde. Ieder heeft zijn eigen taal in het verhaal, die van Elisabeth is koud en kil met hier en daar een sprankje hoop. Elias zijn taal is hakkelend, zoekend en beeldend, Otto daarentegen is bespraakt, warm maar klein. Op deze wijze wordt ons het bitterzoete verhaal duidelijk en leven wij met de personages mee in hun eenzaamheid en verlangens.
Het is een bijzonder mooi beschreven verhaal met veel filosofische gedachte en inzichten verwerkt in de gesprekken onderling. Zoals op pagina 123:
• 'Je kunt iemand echt alles afnemen. Ik bedoel geen bezittingen, dat niet. Of het fysieke leven. Ik bedoel alles wat het leven zinvol maakt. Je eigen ik. En wanneer je dat hebt verloren, dan leef je niet.'
En hier, een gesprek in het hoofd van Elisabeth met 'de vrouw in het groen' op pagina 214:
• 'Ze zeggen dat hoop het laatste is wat ons verlaat. Dit is de enige plek waar je hoop op een afstand kunt houden. En alleen als je al het andere opgeeft.'
Het verhaal eindigt op een klein eilandje van vrienden van Otto, of het verhaal hier ook helemaal eindigt dat is de vraag.
Linda Olsson (Stockholm, 1948), studeerde rechten, waarna ze als jurist in het bankwezen werkte. Bestseller auteur van haar debuutroman 'Astrid & Veronica' die in 2006 werd uitgeroepen in Zweden tot beste roman van het jaar. Daarna volgde 'Sonate voor Mirjam' en 'Herinnering aan de liefde'. Zij woonde in Zweden, Kenia, Singapore, Engeland en Japan en sinds 1990 gevestigd in Nieuw Zeeland.
Linda Olsson heeft met 'In de schemer fluit de merel' een intelligente roman geschreven vol prachtige poëtische zinnen, filosofische inzichten, diepere betekenissen en dubbele lagen. Het blijft nog lang na zinderen.
Vertaald uit het Engels door Anne Roetman en Jacqueline Smit.
1
Reageer op deze recensie
