Lezersrecensie
De veertig regels van liefde
De 40-jarige Ella Rubinstein werkt als proeflezer voor een literair agent en krijgt de opdracht om een leesrapport te schrijven over een roman van een onbekende Europese auteur. Het is een historische, mystieke roman over de bijzondere band tussen de soefi-geleerde Rumi en de zwervende derwisj Sjams van Tabriz, die elkaar in de 13e eeuw vonden en vrienden werden, elkaar op spiritueel vlak inspireerden en uitdaagden, die zich durfden te ontdoen van conventionele regels en elkaars horizon verbreedden. Ze werden bekritiseerd, bedreigd, verkeerd begrepen en verraden, maar hun ideeën leven voort. Ella wordt compleet gegrepen door dit manuscript, het verandert haar, ze gaat nadenken over haar eigen opvattingen over liefde, ze vraagt zich af of ze nog wel gelukkig is en neemt uiteindelijk een grote beslissing over haar eigen huwelijk en leven.
“Ze kon niet weten dat dit niet zomaar een boek zou zijn, maar hét boek dat haar leven zou veranderen. In de tijd dat ze het boek las, zou haar leven herschreven worden.”
Dit manuscript, Zoete blasfemie, neemt je mee in het leven van Rumi en Sjams, terwijl je parallel daaraan de bevindingen, gevoelens en beslissingen van Ella volgt. Het verhaal van Rumi en Sjams wordt voor een groot deel ook door de ogen van de mensen om hen heen verteld en ingekleurd, mensen die zij op hun weg tegenkomen, krachtig en kleurrijk neergezette karakters die hun band en gedrag toejuichen of verafschuwen. Zo lees je bijvoorbeeld vanuit het perspectief van een novice, een bedelaar, een hoer, een dronkaard, een sultan, de vrouw en de zoons van Rumi. Deze perspectieven werpen allemaal een ander licht op de gebeurtenissen, de karakters van de personages en hun ontwikkeling, waardoor het geheel steeds completer wordt en je meerdere standpunten kunt begrijpen.
Hoewel het verhaal van Ella mij niet echt kon raken omdat het minder diepgang heeft en ik haar keuzes lang niet altijd begreep, snap ik zeker waarom zij zo onder de indruk is van het verhaal van Sjams en Rumi. Dat is een verhaal over een roeping, over een zoektocht waarvoor alles en iedereen moet wijken, over controversiële ideeën die niet iedereen aanvaardbaar vindt, over de essentie van het leven, het zijn van een mens en het verleggen van grenzen, waarmee verwarring, pijn en onbegrip gepaard kunnen gaan.
“Als je zo veel van iemand houdt, verwacht je dat iedereen om je heen er hetzelfde tegenaan kijkt en jouw vreugde en euforie deelt. Wanneer dat dan niet gebeurt, ben je verbaasd, en vervolgens voel je je beledigd en verraden.”
In prachtig proza vertelt Elif Shafak dit indrukwekkende, mooie, boeiende, meeslepende, levendige en sprankelende verhaal over religie, cultuur en spiritualiteit, liefde en vriendschap, studie en interpretatie, persoonlijke groei en verandering, leiderschap en verbinding. Een verhaal over het verbreden van je horizon, je openstellen voor een ander en niet altijd afgaan op een eerste indruk, over verder kijken dan de gebaande paden en over de veertig regels van liefde. Het is een verhaal dat je moet ervaren, een verhaal dat je aan het denken zet en nog een tijd door je gedachten blijft dwalen!
“Ze kon niet weten dat dit niet zomaar een boek zou zijn, maar hét boek dat haar leven zou veranderen. In de tijd dat ze het boek las, zou haar leven herschreven worden.”
Dit manuscript, Zoete blasfemie, neemt je mee in het leven van Rumi en Sjams, terwijl je parallel daaraan de bevindingen, gevoelens en beslissingen van Ella volgt. Het verhaal van Rumi en Sjams wordt voor een groot deel ook door de ogen van de mensen om hen heen verteld en ingekleurd, mensen die zij op hun weg tegenkomen, krachtig en kleurrijk neergezette karakters die hun band en gedrag toejuichen of verafschuwen. Zo lees je bijvoorbeeld vanuit het perspectief van een novice, een bedelaar, een hoer, een dronkaard, een sultan, de vrouw en de zoons van Rumi. Deze perspectieven werpen allemaal een ander licht op de gebeurtenissen, de karakters van de personages en hun ontwikkeling, waardoor het geheel steeds completer wordt en je meerdere standpunten kunt begrijpen.
Hoewel het verhaal van Ella mij niet echt kon raken omdat het minder diepgang heeft en ik haar keuzes lang niet altijd begreep, snap ik zeker waarom zij zo onder de indruk is van het verhaal van Sjams en Rumi. Dat is een verhaal over een roeping, over een zoektocht waarvoor alles en iedereen moet wijken, over controversiële ideeën die niet iedereen aanvaardbaar vindt, over de essentie van het leven, het zijn van een mens en het verleggen van grenzen, waarmee verwarring, pijn en onbegrip gepaard kunnen gaan.
“Als je zo veel van iemand houdt, verwacht je dat iedereen om je heen er hetzelfde tegenaan kijkt en jouw vreugde en euforie deelt. Wanneer dat dan niet gebeurt, ben je verbaasd, en vervolgens voel je je beledigd en verraden.”
In prachtig proza vertelt Elif Shafak dit indrukwekkende, mooie, boeiende, meeslepende, levendige en sprankelende verhaal over religie, cultuur en spiritualiteit, liefde en vriendschap, studie en interpretatie, persoonlijke groei en verandering, leiderschap en verbinding. Een verhaal over het verbreden van je horizon, je openstellen voor een ander en niet altijd afgaan op een eerste indruk, over verder kijken dan de gebaande paden en over de veertig regels van liefde. Het is een verhaal dat je moet ervaren, een verhaal dat je aan het denken zet en nog een tijd door je gedachten blijft dwalen!
10
Reageer op deze recensie
