Lezersrecensie
Te Brits verhaal dat nergens sprankelt
Veranderingen zijn op komst op het kleine internaat aan zee Downey House in Cornwall. Hoofd van de school, Veronica, heeft Maggie aangenomen als nieuwste lerares. Maggie is vastbesloten om de meisjes op school op een nieuwe manier les te geven. De meisjes uit haar derde klas denken daar heel anders over en doen er alles aan om het Maggie zo moeilijk mogelijk te maken. Terwijl Maggie haar best doet om te integreren, komt haar relatie met de veilige, betrouwbare Stan steeds verder onder druk te staan. En waar buitenbeentje Simone niets anders wil dan erbij horen, is Fliss woedend dat haar ouders haar naar het internaat hebben gestuurd. Maar de vrouwen en meisjes hebben één ding gemeen: ze willen allemaal op eigen benen staan.
Op eigen benen is het eerste deel van een driedelige serie van Jenny Colgan over een Engelse kostschool aan zee. Hoewel het origineel (Class) al uit 2008 stamt, is het boek pas in 2023 naar het Nederlands vertaald door Karien Gommers. Het voorwoord van Colgan over de kostschool in Engeland zegt veel over de rest van het verhaal. De kostschool is een omgeving die wij in Nederland niet zo kennen en typisch Brits. Stijf en netjes. Dat zorgt meteen voor een afstand tot de personages en de gang van zaken op Downey House. Deze afstand wordt om meerdere redenen niet meer overbrugd, waardoor het weinig nergens sprankelt. Niet in personages, niet in schrijfstijl en niet in plot. Het is een compact verhaal waarin nergens een spannende afslag wordt genomen. Bijna net zo saai en stijf als het leven op de kostschool zelf. Het Britse karakter van de kostschool werkt ook door in sommige zinnen: “Niet mevrouw, want ze was overduidelijk een mevrouw”. Het is het verschil tussen een ongetrouwde en getrouwde vrouw, waar het Engels in tegenstelling tot onze taal aparte woorden voor heeft.
Wat Op eigen benen vooral lastig lezen maakt, is de aparte opbouw. In elk hoofdstuk volg je het verhaal door de ogen van meerdere personages. Het perspectief wisselt hierdoor steeds en je switcht steeds na korte stukken tekst weer naar een ander personage. In de eerste hoofdstukken worden Maggie, Fliss, Veronica en Simone nog wel met langere stukken geintroduceerd, inclusief witregels, maar daarna zijn de overgangen steeds abrupter. Soms weet je niet meteen over wie het nu gaat. Het perspectief blijft bovendien niet beperkt tot de vrouwelijke hoofdpersonen, af en toe komt er ook een zin voorbij die gaat over de gedachten van een van de mannen. Door deze perspectiefwisselingen is het moeilijk om een band op te bouwen met welk personage dan ook. Net als je ze denkt te leren kennen, ga je over naar het volgende personage. De kans is eerder groot dat je de meeste mensen in dit boek niet eens leuk vindt. Maggie is niet bepaald vriendelijk in haar lesgeven en heeft een wat kinderlijke relatie met Stan, die haar alleen maar naar beneden haalt. Veronica voelt als een typische Britse vrouw die haar emoties blijft verbergen. De meeste meisjes, waaronder Alice en Fliss, zijn verwend door hun rijke afkomst en lijken weinig sympathie op te kunnen brengen voor elkaar. Alleen Simone wekt enige sympathie vanwege haar arme afkomst. Hoewel je je de onderlinge haat best kunt voorstellen, gaat het leven op de kostschool ook snel vervelen.
Toch gebeurt er veel op Downey House tijdens de lessen, de kerstuitvoering en de sportwedstrijden. Deze gebeurtenissen zijn opwindend en spannend te noemen, maar komen in het verhaal niet tot hun recht. Alles wordt stijf en vlak beschreven, zonder goede spanningsboog. Dat is jammer, want in de basis doen de onderlinge relaties en de eigen ontwikkeling van Maggie, Veronica, Fliss en Simone genoeg stof opwaaien.
Aan alles in Op eigen benen is te merken dat Colgan na de eerste publicatie van deze serie een ontwikkeling heeft doorgemaakt die haar boeken ten goede is gekomen. Wie wil genieten van een vlotte schrijfstijl en goed uitgewerkte personages, kan deze oude serie van Colgan beter links laten liggen. Haar recentere boeken zullen ongetwijfeld meer in de smaak vallen.
Met dank aan de uitgeverij voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.
Op eigen benen is het eerste deel van een driedelige serie van Jenny Colgan over een Engelse kostschool aan zee. Hoewel het origineel (Class) al uit 2008 stamt, is het boek pas in 2023 naar het Nederlands vertaald door Karien Gommers. Het voorwoord van Colgan over de kostschool in Engeland zegt veel over de rest van het verhaal. De kostschool is een omgeving die wij in Nederland niet zo kennen en typisch Brits. Stijf en netjes. Dat zorgt meteen voor een afstand tot de personages en de gang van zaken op Downey House. Deze afstand wordt om meerdere redenen niet meer overbrugd, waardoor het weinig nergens sprankelt. Niet in personages, niet in schrijfstijl en niet in plot. Het is een compact verhaal waarin nergens een spannende afslag wordt genomen. Bijna net zo saai en stijf als het leven op de kostschool zelf. Het Britse karakter van de kostschool werkt ook door in sommige zinnen: “Niet mevrouw, want ze was overduidelijk een mevrouw”. Het is het verschil tussen een ongetrouwde en getrouwde vrouw, waar het Engels in tegenstelling tot onze taal aparte woorden voor heeft.
Wat Op eigen benen vooral lastig lezen maakt, is de aparte opbouw. In elk hoofdstuk volg je het verhaal door de ogen van meerdere personages. Het perspectief wisselt hierdoor steeds en je switcht steeds na korte stukken tekst weer naar een ander personage. In de eerste hoofdstukken worden Maggie, Fliss, Veronica en Simone nog wel met langere stukken geintroduceerd, inclusief witregels, maar daarna zijn de overgangen steeds abrupter. Soms weet je niet meteen over wie het nu gaat. Het perspectief blijft bovendien niet beperkt tot de vrouwelijke hoofdpersonen, af en toe komt er ook een zin voorbij die gaat over de gedachten van een van de mannen. Door deze perspectiefwisselingen is het moeilijk om een band op te bouwen met welk personage dan ook. Net als je ze denkt te leren kennen, ga je over naar het volgende personage. De kans is eerder groot dat je de meeste mensen in dit boek niet eens leuk vindt. Maggie is niet bepaald vriendelijk in haar lesgeven en heeft een wat kinderlijke relatie met Stan, die haar alleen maar naar beneden haalt. Veronica voelt als een typische Britse vrouw die haar emoties blijft verbergen. De meeste meisjes, waaronder Alice en Fliss, zijn verwend door hun rijke afkomst en lijken weinig sympathie op te kunnen brengen voor elkaar. Alleen Simone wekt enige sympathie vanwege haar arme afkomst. Hoewel je je de onderlinge haat best kunt voorstellen, gaat het leven op de kostschool ook snel vervelen.
Toch gebeurt er veel op Downey House tijdens de lessen, de kerstuitvoering en de sportwedstrijden. Deze gebeurtenissen zijn opwindend en spannend te noemen, maar komen in het verhaal niet tot hun recht. Alles wordt stijf en vlak beschreven, zonder goede spanningsboog. Dat is jammer, want in de basis doen de onderlinge relaties en de eigen ontwikkeling van Maggie, Veronica, Fliss en Simone genoeg stof opwaaien.
Aan alles in Op eigen benen is te merken dat Colgan na de eerste publicatie van deze serie een ontwikkeling heeft doorgemaakt die haar boeken ten goede is gekomen. Wie wil genieten van een vlotte schrijfstijl en goed uitgewerkte personages, kan deze oude serie van Colgan beter links laten liggen. Haar recentere boeken zullen ongetwijfeld meer in de smaak vallen.
Met dank aan de uitgeverij voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
