Feelgoodthriller met sterktes en zwaktes

Britse auteurs lijken wel een patent te hebben op zachte thrillers die tegen feelgood aanleunen. Denken we maar aan het enorm gehypete Het meisje in de trein van Paula Hawkins, de boeken van Nicci French, de boeken van Kate Hamer, enz. Tim Logan, die schrijft als T.M. Logan, hoort ook in dit rijtje van auteurs. 29 seconden, zijn tweede thriller, is op en top een feelgoodthriller.

Het basisidee dat hoofdpersonage Sarah met één telefoontje komaf kan maken met de intimidatie van Alan Hawthorne, haar baas, is goed gevonden. Dat je slechts een naam door moet geven via de telefoon en dat onderwereldfiguren die persoon voor jou voorgoed laten verdwijnen, is niet ongeloofwaardig. Een baas die zijn handen niet thuis kan houden, is ook best realistisch, hoewel de man in kwestie, en de entourage die hem verdedigt, in dit boek wel overdreven onsubtiel worden voorgesteld.

Minder geslaagd is de uitwerking van de hoofdpersonages. Ze zijn te wispelturig en gedragen zich sterk of zwak naargelang het de auteur uitkomt. Soms is Sarah net geen hysterisch kippetje, dan weer is ze vastberaden om over lijken te gaan. Personages kunnen (moeten) evolueren in een boek, maar het hoort niet zo te zijn dat ze dan weer slap, dan weer sterk zijn, als dat toevallig past in het verhaal. Dat maakt ze helemaal niet geloofwaardig meer. Ik gebruik Sarah – die professor is maar door de auteur even onmondig is gemaakt als een zwakbegaafde – als voorbeeld, maar van meerdere andere personages kan net hetzelfde gezegd worden. Sommige van hen veranderen ook zo erg in de loop van het boek dat je ze niet meer serieus kan nemen. Daar komt nog bovenop dat slechts weinig personages behoorlijk zijn uitgewerkt.

De plot, zoals gezegd, leunt aan tegen feelgood. Maar binnen dit subgenre van zachte thrillers, heeft Logan wel een beter exemplaar weten te produceren. In tegenstelling tot de hoofdpersonages van andere - zoals de hierboven genoemde - auteurs, gaat Sarah niet meermaals aan het bakken, koken of poetsen en wordt er niet met vriendinnen bij veel te veel alcohol uitgehuild. Dat uithuilen komt voor, maar is al bij al heel beperkt gebleven. Oef.

Het boek laat zich ook wel razendsnel uitlezen maar dat heeft vooral te maken met de vele dialogen en de vlotte zinsopbouw, en niet zozeer met spanning. Het boek is tweemaal eventjes spannend maar de rest ervan kabbelt wat doelloos verder. De spanning is psychologisch, je denkt regelmatig dat er wat kan gebeuren, maar uiteindelijk gaat het niet echt verder dan dat. Al bij al is 29 seconden wel beter dan wat we gemiddeld voorgeschoteld krijgen van Nicci French- en Paula Hawkinsclonen. Het mag allemaal wat minder melig, maar Logan beperkt de zoetzemerigheid gelukkig tot aanvaardbare proporties. En hoewel alweer totaal ongeloofwaardig, eindigt hij ook met een mooi in elkaar geknutseld einde.