Een prettig weerzien

Over de originele zeven boeken van de Donkere Toren-serie heeft King 22 jaar gedaan. Stephen King, dé horrorauteur die zichzelf ongetwijfeld al schrijvend onsterfelijk heeft gemaakt, waagde zich met deze serie op het fantasypad. Zijn serie verdient ongetwijfeld een ereplaats in de "Fantasy Hall of Fame". 30 jaar na het verschijnen van deel 1, heeft King nog een achtste deel geschreven. De wind door het sleutelgat is een apart te lezen boek. Wie de zevendelige serie gelezen heeft, zal de hoofdpersonages meteen herkennen en blij zijn er nog eens iets over te lezen, ook al spelen ze slechts een marginale rol in het boek, en wie de serie niet gelezen heeft, zal het boek toch nog prima kunnen volgen.

Roland, Jake, Susannah en Eddie moet als gevolg van een storm (de starkblast) schuilen, en om de tijd te doden, vertelt Roland een verhaal. Het is een verhaal uit Rolands jonge jaren als scherpschutter, toen hij er door zijn vader opuit gestuurd werd om de zogenaamde huid-man te ontmaskeren. Binnen dat verhaal vertelt hij de jonge Bill Streeter een sprookje dat Rolands moeder ook aan hem vertelde toen hij klein was. En zo krijgen we een verhaal binnen een verhaal. Beide verhalen spelen zich af in Midden-Wereld waar ook Roland en zijn vrienden zich bevinden.

De clichés over Stephen King zijn keer op keer weer waar. Of een boek op zich nu fantastisch, gewoon goed, of iets minder is, altijd weer trekt King zijn lezers binnen de kortste keren mee in het verhaal. Iets aan de manier waarop hij de dingen vertelt, maakt dat je gelooft wat hij schrijft en dat je wil blijven lezen. Hij verstaat als geen ander de kunst om personages tot leven te wekken in slechts een paar zinnen. Zelfs de figuranten in zijn boeken krijgen een gezicht en een karakter en King heeft daar geen ellenlange paragrafen voor nodig. Ook dit keer is dat weer zo. Voor je het weet heeft King je weer beet.

Het boek situeert zich tussen delen 4 en 5 van de cyclus en wie de cyclus nog niet gelezen heeft, doet er goed aan dit achtste deel daadwerkelijk tussen delen 4 en 5 te lezen. Wie de zeven delen al gelezen hebt en weet hoe de gebeurtenissen zich verder ontrollen en hoe het afloopt, heeft niet meteen nog behoefte aan een achtste deel. Alhoewel de beide verhalen zeer goed zijn, zullen ze veel beter tot hun recht komen als de afloop van de cyclus niet bekend is. Maar toch, in het boek laat King verstaan dat Rolands moeder nog veel meer van dit soort verhalen aan hem vertelde. Als dat zo was (en natuurlijk is dat zo), zullen weinig fans er iets op tegen hebben als die verhalen ooit nog gebundeld worden in een negende boek. Los van het feit dat het boek op het verkeerde ogenblik verschenen is, blijft het een typische King. Ongemeen goed dus.