Spannend, vermakelijk en grappig

Met Duivelsklauw keert Dominique Biebau (1977) voor de derde keer terug naar het dorpje Mollendaal. Na Het Mollenfeest, waarin vier nichten en een familiegeheim centraal stonden, en De Christiemoorden, waarin de – opnieuw vier – dames van leesclub Met Thrillende Vingers een mysterie oplosten dat verband houdt met de boeken van Agatha Christie, houdt Biebau de lezer dit keer in spanning met dezelfde leesclubdames, en misdaden die rond Edgar Allen Poe draaien. Een actiemaand van de plaatselijke bibliotheek dreigt uit de hand te lopen wanneer iemand de activiteiten saboteert. De vraag is wie dat doet, en waarom? De vier vrouwen van de leesclub raken geïntrigeerd en gaan op onderzoek uit.

Vier vrouwen die samen een leesclub hebben en op onderzoek uitgaan, het klinkt in eerste instantie niet als een recept voor een spannend boek. Toen De Christiemoorden verscheen, deed die combinatie haast vanzelf denken aan de wat duffe en irritante miss Marple. Het boek was gelukkig pakken interessanter, en nu, met een horrorauteur als rode draad, denk je al helemaal niet meer aan cozy crime. En inderdaad, Duivelsklauw blijkt sneller en harder te zijn dan zijn voorganger.

Biebau schrijft misdaadromans, geen thrillers. Bloed dat langs de muren naar beneden druipt, hoef je dan ook niet te verwachten. Wel krijg je een goed opgebouwde plot voorgeschoteld, met aan de basis een Schervengericht uit het verleden. Die historische insteek heeft het boek gemeen met Het Mollenfeest. Het boek moet het hebben van een intelligente opbouw, waarin vermeende foutjes en losse eindjes niet zijn wat ze lijken. De korte hoofdstukken met veel perspectiefwisselingen kunnen voor verwarring zorgen, vooral voor wie De Christiemoorden niet las en zich de personages nog eigen moet maken. Ze stuwen het boek echter vooruit; van traagheid is in het geheel geen sprake.

Verzorgd Nederlands en veel humor zijn twee handelsmerken van de auteur. Enkele goedgevonden oneliners brengen de lezer meermaals aan het gniffelen. Personages als Geert Buykloop doen karikaturaal aan, maar Biebau is spaarzaam met dit soort grapjes. Het wordt nooit kolderiek. Via die humor verpakt de auteur ook de nodige maatschappijkritiek. Vooral maatschappelijke fenomenen waar je de spot mee kan drijven zonder dat er mensen persoonlijk gekwetst worden, worden gefileerd. Uitlachtelevisie bijvoorbeeld, of modeverschijnselen. Alles wordt subtiel gebracht, niks is ooit plat. Zelfs wanneer misdaadromans niet meteen je ding zijn, is dit boek daarom het lezen waard.

Duivelsklauw is niet heel dik en is spannender dan de voorganger. Tel daar die korte hoofdstukken en vlotte taal bij op, en je hebt alle ingrediënten voor een snel leesavontuur. Een eenzame afzondering van niet meer dan enkele uren met dit boek, en je hebt het uit. Een heerlijke, complexloze roman is dit, die precies doet waar hij voor geschreven is: de lezer vermaken en zonder dat hij het doorheeft toch ook iets bijbrengen. 4½ sterren.

Meer lezen over het boek? Vrouwlief Joke en ik lazen het boek samen en organiseerden er een boekenpraat mee. Vroeger vond je onze praatjes hier op Hebban terug, nu zijn ze terug te vinden op onze blog Tot aan de maan en terug … op het Hebban Forum. De boekenpraat vind je hier: https://forum.hebban.nl/d/1554-tot-aan-de-maan-en-terug-boekenpraat-dominique-biebau-duivelsklauw