Meeslepende start van een nieuwe serie

Sean Willson (1974) is computeringenieur, gehuwd en vader van drie kinderen. Vanaf zijn tiende levensjaar begon hij sciencefiction te lezen en raakte hij bijzonder gefascineerd door de wondere wereld die dit boekgenre ons brengt. Pas later in zijn leven ontstond de drang om zelf te schrijven, en in 2015 begon hij aan het eerste deel van Dark Nebula, getiteld Isolation. In de afgelopen vijf jaar schreef hij de eerste drie delen van deze serie bij elkaar en leerde hij met vallen en opstaan alles wat er te leren valt over selfpublishing. Willson wil met deze serie een toekomst brengen die elke scifi-fan wat te bieden heeft. Zoals hij het zelf zegt: “My plan for Dark Nebula is to craft a series of books that engulf my readers in a future full of intrigue, exploration, and amazing technology. The very things that inspired me when I was young. I want to give you a satisfying romp through a complicated and inspiring world that allows you to relax away from the stress of your life.”

De serie vangt aan in 2278. Mensen zijn er ondertussen in geslaagd ons eigen zonnestelsel te koloniseren en sinds enkele jaren is er ook een kolonie gesticht op Liprosus, de enige bewoonbare planeet rond de ster Epsilon Eridani, een dikke 10 lichtjaar van de aarde vandaan. Een ander schip is onderweg naar Tau Ceti, en nog een derde naar een niet nader genoemde bestemming. Tot nu toe dacht de mensheid dat ze alleen was in het universum, maar in dit jaar verschijnt plots, als uit het niets, een buitenaardse vloot in het zonnestelsel. Ze zijn hier om de mens voor het Galactisch Tribunaal te brengen op beschuldiging van misdaden tegen de Galactische Alliantie, om precies te zijn de diefstal van Faster Than Light-technologie, honderden jaren geleden. Het is aan Abigail Olivaw, President van de Confederatie van Planetaire Onderzoekers, om de mensheid te verdedigen. Als dat niet lukt zal onze soort uitgeroeid worden.

Het idee van Willson is interessant, want hoe kan de mens technologie hebben gestolen van buitenaardsen als we niet eens wisten dat we niet alleen waren? Het is in ieder geval genoeg om het boek te willen vastpakken. De auteur vangt aan met een korte proloog waarin Abigail Olivaw wordt voorgesteld, want zij is een belangrijke speler in dit verhaal. Meer nog, heel de familie Olivaw is dat. De naam zal kenners van het werk van Isaac Asimov niet onbekend voorkomen, want de robot R. Daneel Olivaw is een belangrijk personage dat regelmatig terugkeerde in Asimovs werken en uiteindelijk een bindende factor is geworden tussen de verhalen. Ook Asimovs wetten van de robotica zijn door Willson geadopteerd en geadapteerd voor AI’s. Abigail is trouwens de naam van Willsons dochter. Zijn twee zoons zijn ook in het boek de broers van Abigail en een ervan, Zachary, speelt eveneens een belangrijke rol. Met de andere, Bradley, is iets aan de hand, maar de lezer blijft hierover in dit boek in het ongewisse.

Na de proloog volgt een heuse datasheet waarin de lezer meteen alles leert over de huidige toestand van ons zonnestelsel. Heel handig, want daarna kan het verhaal meteen uit de startblokken schieten. We leren snel heel wat nieuwe personages en plaatsen kennen en zitten in geen tijd verwikkelend in actie en intrige. Bij aanvang moet je je hoofd er goed bijhouden omdat de namen nog nieuw zijn en de verhoudingen tussen de personages nog onduidelijk. Alle hoofdstukken dragen als titel gelukkig de naam van het personage dat erin belicht wordt, en de plaats waar dat zich bevindt. Handig, maar ook nodig want er zijn wel wat combinaties mogelijk in een toekomst waarin reizen van de ene planeet naar de andere niet zo gek veel tijd in beslag neemt.

Willson heeft een vlotte pen en brengt een netjes uitgebalanceerde mix van dialoog en beschrijving. Er is ruimte voor technologie, maar ook voor de uitwerking van de personages. Af en toe laat Willson een bommetje vallen dat de lezer verrast. Dat gaat tot op het einde door, want dit boek is niet af. De meeste, zo niet alle verhaallijnen eindigen grotendeels onbeslist, dus verderlezen in deel twee is een must. Maar het coole is dat boek één op 4 december 2020 verschijnt, boek 2 al op 4 januari 2021, en boek 3 op 4 februari 2021. Wie na het eerste deel niet kan wachten om deel twee te lezen, wordt dus snel op zijn wenken bediend.

Willson hergebruikt hier en daar dingen uit andere scifi-franchises. Ik haalde Asimov al aan, maar hier en daar vinden we ook dingen terug die aan Star Wars doen denken. De Galactische Alliantie met verschillende intelligente levensvormen die soms exotisch zijn, is daar een voorbeeld van. De Ulixi, een mensenstam die rond Jupiter woont, praat een soort Engels dat dan weer wat aan Yoda’s taaltje doet denken. In het boek wordt zelfs een keer letterlijk gewag gemaakt van de dark side. En dan die schietende maan op de cover, je moet toch weel heel diep in een grot verstopt gezeten hebben als je dan niet aan de Death Star gaat denken. Ik had ook wel eens een kort Battlestar Galactica-momentje, een Stargate-momentje en de Expanse-serie van het schrijversduo James S.A. Corey kwam ook eens voorbij in mijn hoofd. Stoort dat? Welnee, want het is helemaal niet zo dat Willson schaamteloos zit te stelen. Er zijn wel eens overeenkomsten, maar dat is al met al wel heel normaal. Als je al best veel sciencefiction achter de kiezen hebt, is namelijk zelden nog iets echt origineel. En Willson voegt ook wel nieuwigheden toe en maakt van dit alles een eigen verhaal met boeiende personages waar ik ontzettend van genoten heb. Deze debutant heeft mij overtuigd en ik popel om deel twee te kunnen lezen. Ondertussen vermaak ik me met Dark Nebula: Contact, een korte novelle die je gratis kan downloaden op de website van de auteur, en die zich vlak voor de gebeurtenissen in het eerste boek afspeelt.