Droge humor met een licht exotische toets

Ayoola is Koredes twee jaar jongere zus. Bloedmooi ook. En ze is een seriemoordenaar. Heeft ze een vriendje, dan duurt het zelden langer dan een paar maanden voor ze hem vermoordt. Op dat ogenblik staat Korede klaar om alle sporen uit te wissen en haar zus in bescherming te nemen. Want dat is wat haar moeder haar ooit heeft opgedragen, toen Ayoola nog een baby was. Korede werkt als verpleegster in een Nigeriaans ziekenhuis en heeft een oogje op Tade, een van de artsen. Maar dan ontmoeten Tade en Ayoola elkaar en de arts valt als een blok voor haar. Korede ziet zich voor een huizenhoog dilemma geplaatst. Ze weet immers dat het slechts een kwestie van tijd is voor Ayoola ook Tade zal vermoorden.

Het boek bestaat uit 76 korte hoofdstukken die allemaal door Korede zelf verteld worden. Ze valt meteen met de deur in huis, midden in de actie, terwijl ze het appartement waarin Ayoola net haar derde slachtoffer maakte, reinigt en van sporen ontdoet. Ayoola zelf schijnt zich nooit van enig kwaad bewust. Ze maakt zich tenminste toch weinig zorgen, erop vertrouwend dat haar zus het puin wel zal ruimen dat zij achterlaat. Ze gedraagt zich als een onbezorgde tiener, let niet genoeg op haar woorden op sociale media, en slaat al snel weer met de volgende man aan het flirten. In het boek hopt Korede heen en weer tussen haar frustratie hierom en de liefde voor haar zus.

Oyinkan Braithwaite is Nigeriaanse. Ze woont en werkt daar ook, meer specifiek in Lagos, maar studeerde in Engeland, waar ze een rechtendiploma haalde en ook nog een diploma creative writing. Na enkele jaren voor een Nigeriaanse uitgeverij en vervolgens een edutainmentbedrijf te hebben gewerkt, ging ze freelance aan de slag als redacteur en schrijver. Ze publiceerde al kortverhalen en poëzie maar een volwaardig boek had ze tot nu toe nog niet geschreven. Mijn zusje de seriemoordenaar is dan ook haar debuut, dat door Astrid Huisman en Roos van de Wardt vertaald werd. Opvallend is dat de Nederlandse vertaling twee weken eerder verscheen dan het origineel, dat in het Engels geschreven is.

Mijn zusje de seriemoordenaar is als verhaal erg luchtig. Zonder dat de schrijfster zich ook maar een keer beroept op ironie of een hilarisch tafereel, is het verhaal toch grappig om te lezen. De droge manier waarop de wat donkere situaties beschreven worden, zorgen voor een bijzondere en humoristische ondertoon. De titel van het boek laat vermoeden dat het een thriller is, of toch spannende elementen zou kunnen bevatten, maar dat is niet zo. Wat er gebeurd is, is bekend, wie het deed, eveneens. Hoe Korede hiermee omgaat en of ze dat zal blijven doen, dat is waar het in dit boek om draait. Naarmate Korede meer vertelt over haar gezamenlijke verleden met Ayoola, en over hoe het allemaal zover is kunnen komen, krijgt de lezer ook een steeds duidelijker antwoord op die vraag.

Terloops laat de schrijfster zich wel eens kritisch uit, zoals bijvoorbeeld over de wijze waarop de Nigeriaanse politie corrupt en omkoopbaar is, of hoe Nigeriaanse meisjes nog altijd kans lopen om uitgehuwelijkt te worden. Deze feiten worden naadloos in het verhaal geïntegreerd maar de schrijfster gaat er niet openlijk tegen in de aanval zodat het boek onschuldig en ludiek blijft. De cursus creative writing heeft in ieder geval baat gehad want Braithwaite weet met taal om te gaan op een manier die het brede publiek zal aanspreken. De conversaties en paragrafen zijn kort en direct en dat stuwt het verhaal vooruit. Hier en daar worden enkele Nigeriaanse woorden toegevoegd die het verhaal iets speels en exotisch meegeven. Braithwaite haar vuurdoop is meer dan geslaagd. Ze heeft een goede stijl en een goed ritme te pakken waar ze hopelijk in de toekomst nog vaak mee uitpakt.