De bijzondere sfeer van Afrika ontbreekt

Leona wil als jonge vrouw maar één ding: weg van haar ouders. Na haar afstuderen als antropologe aanvaardt ze daarom meteen een baan die haar naar Kenia voert. Ze gaat in het Masaidorp Loita leven en onderzoek doen naar de levenswijze van de Masai. Maar meer dan een dronken avond tijdens een uitstapje naar Nairobi is niet nodig om haar leven in de war te sturen. Na een one night stand raakt ze zwanger en negen maanden later bevalt ze in een hut in Loita. Ze voelt zich niet geschikt als moeder en besluit het kind af te staan aan Simi, een kinderloze Masaivrouw uit het dorp. Het kind wordt Adia genoemd. Als Leona jaren later in hetzelfde dorp een besnijdenis ziet, beseft ze dat ze dit niet voor haar kind wil, en ze besluit haar moederschap op te eisen.

Jane is net als Leona Amerikaanse en volgt haar man die als diplomaat regelmatig elders in de wereld moet gaan wonen. Samen krijgen ze een dochter Grace. Grace en Adia zijn even oud maar leren elkaar pas kennen rond hun dertiende, wanneer Grace tegen haar zin naar Nairobi moet verhuizen. Grace is de tegenpool van Adia maar toch sluiten de twee meisjes een bijzondere maar fatale vriendschap.

Adrienne Benson is de dochter van een ontwikkelingswerker die voor de Amerikaanse regering in Afrika werkte, en hierdoor groeide ze zelf op in Afrika, onder andere in Kenia. Onder de Afrikaanse zon is een fictieboek maar gaat toch voor een stuk over haarzelf. Het personage van Grace is voor een deel gebaseerd op haar eigen jeugd. Ook in de verschillende andere hoofdpersonages zit veel van echte mensen die ze in Afrika kende. Benson schreef dit boek in een zoektocht naar zichzelf. Alhoewel ze al heel lang niet meer in Afrika woont, wilde ze haar heimwee en herinneringen in een boek vatten. Ze creëerde omwille van de fictie een samenspel tussen drie vrouwen met een verschillende achtergrond die ieder hun eigen zorgen en vreugdes kennen. Voor de vertaling zorgde Carola Bijlsma. Helaas zijn in de vertaling enige slordigheidjes geslopen. Het gaat om enkele kleine tikfoutjes die zijn blijven staan, een ontbrekend woord, of een dubbel voorkomend woord. Niets ernstigs, maar toch wat storend.

Benson schrijft voornamelijk over vrouwen. Er komen enkele mannen in het boek voor, maar die blijven grotendeels op de achtergrond. De vrouwen hebben nogal wat problemen te verwerken: een onverwerkt verleden, foute keuzes, eenzaamheid, de dood van een dierbare, maar ook zorgen om Afrika dat lijdt onder de droogte en snel en onherroepelijk verandert. Toch gaat Benson niet de melige kant op en daar heeft de schrijfster goed aan gedaan. De vrouwen vervallen niet in weeklagen en somberheid maar leven hun levens. Ze vallen wel eens stil en blijven dan een tijd besluiteloos ter plaatse trappelen, maar uiteindelijk gaan ze toch steeds weer naar de toekomst kijken. Het boek blijft positief en daarom gaat het lezen ervan nooit tegenstaan.

Alhoewel Benson jarenlang in Afrika woonde, slaagt ze er helaas niet in om Afrika echt tot leven te brengen. De toevoeging van zinnetjes in het Masai en enkele landschapsbeschrijvingen of beschrijvingen van inheemse gebruiken ten spijt, komt die bijzondere ziel van Afrika niet bovendrijven. Dit verhaal had zich eender waar kunnen afspelen. Voor wie echt over Afrika wil lezen, is dit wellicht een domper. Ook de onderlinge relatie tussen de drie moeders, waar dit boek volgens de flaptekst uiteindelijk om draait, hangt maar losjes aan elkaar. Benson lijkt moeite te hebben gehad met kiezen: een boek over de drie moeders, of over de twee dochters, of over het leven van expats in Afrika? Ze hopt van het ene naar het andere en daarom komt geen enkel onderwerp echt goed uit de verf. Het niveau van het boek blijft steken bij dat van een niet onaangename maar te oppervlakkige roman.