Grappig, en het zet je ook aan het denken

Always Greener, het eerste boek van deze serie, stopte aan het eind van seizoen 1 van The Grass is Greener, een realityshow die al snel wereldwijd succes kende met meer dan vier miljard kijkers. The Rude Eye of Rebellion speelt twee jaar later in de tijd (2074), wanneer het derde seizoen op het punt staat te worden uitgezonden. Liam Argyle is nog steeds de immens populaire presentator, maar hij is niet blij. Hij heeft het gehad met de manier waarop de ellende van mensen als entertainment wordt verpakt, en besluit daar iets aan te gaan doen. Het draait niet helemaal uit zoals hij het gepland had.

Je moet Always Greener gelezen hebben vooraleer aan dit vervolg te beginnen. Het is wel mogelijk om het verhaal te volgen zonder dat, maar je mist ongetwijfeld een aantal dingen omdat Lawless meteen in het verhaal duikt zonder veel verdere uitleg. In een nawoord legt hij uit dat hij oorspronkelijk één manuscript instuurde dat vervolgens op vraag van de uitgever tot twee boeken werd herwerkt. Dat verklaart wellicht de abrupte start van deel twee. Ondertussen is het boek een serie geworden, met een derde boek reeds aangekondigd.

The Rude Eye of Rebellion focust weinig op de deelnemers aan de show, in tegenstelling tot in het eerste boek. De twee belangrijkste kandidaten worden af en toe vernoemd, maar verder draait het vooral om Liam. Hij plant een rebellie tegen de macht van de bedrijven die de levens van mensen controleren en bepalen wie in het winnende kamp van de mensheid zit, en wie een verliezer is. Vele personages uit het vorige boek, keren kort terug, en vele nieuwe worden geïntroduceerd. De nieuwelingen maken echter ook meestal niet meer dan een korte opwachting om dan alweer te verdwijnen. Dat is niet voldoende om er geïnteresseerd in te raken. Het is de vraag of het boek wel zoveel personages nodig heeft.

De humoristische “paragraafnoten” die woorden etymologisch “verklaren”, zijn opnieuw overvloedig aanwezig. Er zitten een aantal goede vondsten bij en ze versterken het satirisch karakter van dit boek. Omdat het een satire is, bekritiseert het de maatschappij, en meer in het bijzonder de macht van bedrijven die de levens van zowat iedereen hebben overgenomen. Lawless overdrijft niet eens heel erg, want zijn toekomstbeeld is slechts een licht overtreffende trap van de hedendaagse afhankelijkheid van internet en sociale media waar te veel mensen aan ten prooi vallen. De ‘corporations’ uit het boek zijn niet meer dan een kwaadaardige variant van de hedendaagse sociale mediabedrijven. Dat onze maatschappij er tegen 2070 werkelijk zo uit kan zien als in Lawless’ boek, is niet eens heel moeilijk voor te stellen. In dat opzicht is het de vraag of we het boek als vermaak moeten zien, of we toch beter wat bang worden van de voorstelling die de auteur maakt. De schrijver vraagt het zich waarschijnlijk zelf ook af want er zijn momenten waarop Liam en de mensen die hij ontmoet, wel erg lang doorbomen over wat er fout is aan de maatschappij. Soms wordt het boek haast een lezing en dat haalt de snelheid er dan volledig uit.

Het boek is grappig, bewust overdreven soms, en over het algemeen aangenaam om lezen. Maar omwille van het uitleggerige en het teveel aan oppervlakkige personages, quoteer ik het net iets lager dan het eerste deel in de General Buzz-serie. Het bevat echter meer dan genoeg om te blijven lezen, en het einde van het boek bereidt je bovendien voor op een derde deel met veelbelovende titel: This is the good part. Die titel alleen al is nieuwsgierigmakend.