Zondag lijkt wel een rustdag

Met 'Zondagochtend breekt aan' breekt ook stilaan het einde van de reeks rond psychoanalytica Frieda Klein aan. Nog één boek na dit en dan is het voorbij. Het valt dan te verwachten dat dit voorlaatste boek de reeks naar een climax brengt. In het vorige boek konden we daar al wat van merken, want het eindigde met een lijk dat Frieda vond onder de vloerplanken in haar huis. Hiermee vangt 'Zondagochtend breekt aan' natuurlijk ook meteen aan.

Dat 'Zondagochtend breekt aan' verdergaat waar 'Als het zaterdag wordt' geëindigd is, betekent meteen ook dat de boeken niet meer afzonderlijk te lezen zijn. Eigenlijk was dat al langer zo. De eerste boeken waren nog afzonderlijk te lezen en het schrijversduo deed ook zijn best om dat zo te houden, maar ondertussen is er reeds zoveel gebeurd rond de figuur van Dean Reeve waardoor dit nog moeilijk vol te houden is. Wie de voorgaande boeken niet las, mist enorm veel. Ook de figuren die Frieda Klein omringen hebben ieder een evolutie doorgemaakt die de lezer moet kennen, wil hij ten volle kunnen genieten van wat het boek te bieden heeft. De schrijvers hebben dat waarschijnlijk ook wel beseft en doen al lang geen moeite meer om nog heel veel duiding te geven bij de verwijzingen naar voorgaande boeken. En dat is eigenlijk prima.

In dit boek wordt de vondst van het lijk natuurlijk onderzocht door de politie. Deze gaat Frieda eindelijk geloven als zij zegt dat Dean Reeve nog in leven is. Meer nog, voor het eerst is de politie opvallend meegaand. Maar het onderzoek naar het lijk blijkt uiteindelijk niet het hoofdverhaal te zijn. Om spoilertechnische redenen laten we achterwege wat dat wel is, maar onverwacht is het wel, ook al geven de schrijvers de clue te snel in het verhaal prijs.

Het boek heeft last van een paar kwaaltjes. Dat de schrijvers zoals gezegd de clue van het verhaal te snel prijsgeven, is daar een van. De verwachte climax blijft hierdoor uit. Na tweederden spanning, wordt de stekker eruit getrokken en is het laatste derde als een bij voorbaat gewonnen marathon: uitlopen omdat het moet maar voldoening geeft het niet meer. Nicci French hervormt de politie ook op nogal bruuske wijze, waardoor deze plots makke lammetjes blijken te zijn. Frieda Klein kan haar zin doen, krijgt ook bijna altijd haar zin, mag zelfs getuigen verhoren. Een brokje ongeloofwaardigheid dat de trouwe volgers van Frieda Klein toch minstens even de wenkbrauwen laat fronsen, mag men hopen. De schrijvers maken zich er hiermee iets te makkelijk vanaf. Dat de vrienden van Frieda zich in dit boek als makke lammetjes laten manipuleren, zelfs de immer tegendraadse Olivia en Chloë, valt ook erg tegen. Een beetje meer animo had wel gemogen. Ook het personage van Lee Blackstock is tenenkrommend ongeloofwaardig. Deze vrouw laat zich manipuleren door haar man op een manier die enkel nog thuishoort in boeken van meer dan een halve eeuw geleden toen vrouwen enkel geschikt waren om op tijd en stond flauw te vallen. Levin, die in vorige boeken al een aantal maal mocht opdraven als een soort deus ex machina, een fixer van dingen, krijgt ook in dit boek een paar keer een rolletje toebedeeld met de bedoeling een paar kleinere verhaallijntjes een draai te geven. Was hij in vorige boeken nog mysterieus, nu lijkt hij alleen nog maar te bestaan om de plot te kunnen manipuleren waar nodig. En tenslotte, zoals ook hebbanrecensente Sanne Gerrets al opmerkte, schijnt Frieda plots geen behoefte meer te hebben aan nachtelijke wandelingen. Ze wandelt gelukkig nog wel, maar niet meer 's nachts.

Het klinkt allemaal ernstiger dan het in werkelijkheid is. Het boek is niet slecht en de kwaaltjes waarvan sprake, maken niet de hoofdmoot van het boek uit. De schrijvers hebben het zich enkel te makkelijk gemaakt dit keer en komen een paar keer ongeloofwaardig uit de hoek, en dat mogen we niet verzwijgen, maar het eerste deel van het boek is nog steeds spannend en boeiend. Alleen dat laatste stukje had anders gekund. Hij daarboven rustte dan misschien wel op de zevende dag, maar Nicci French had dat niet hoeven te doen. Maar het eindigt allemaal gelukkig wel weer op een manier die waarschijnlijk niemand had zien aankomen en die wel wat beloften inhoudt voor het allerlaatste deel.