Een vriendschapsverzoek aan de wolf !

Zowel in sprookjes als in televisieprogramma's voor kinderen wordt de grote broer van de hond nog steeds voorgesteld als 'de boze wolf'. Tenzij je wegrent van het dier zul je niet als prooi worden gezien. In het samenleven van mens en wolf, is trouwens de mens het probleem. Het voortdurend terugdringen van het leefgebied van vrije dieren is niet alleen intolerant maar ook onverstandig. Wetenschappers benadrukken dat als gevolg van krimpende of uitstervende dierenpopulaties ecosystemen veranderen van koolstof opslorpende putten in koolstofbronnen. En wie de wolf letterlijk wil omarmen, kan dat leren van Elli Radinger.

DE LESSEN VAN DE ROEDEL
Dit ervaringsverhaal is zowel persoonlijk als kennisgericht. Elli Radinger is al dertig jaar actief als onafhankelijk natuuronderzoeker die het gedrag van wolven in kaart brengt en foute aannames of misverstanden uit de wereld helpt. Haar passie en expertise dragen zeer bij tot het illustreren van haar bevindingen met tot de verbeelding sprekende voorbeelden en details. Vaak houdt ze ons een spiegel voor. Van de wolvensamenleving kan onze maatschappij één en ander leren! Bijvoorbeeld over leiderschap...

Wil je een roedel aanvoeren, dan moet je over natuurlijk leiderschap beschikken: mentaal sterk zijn en tonen dat je acties het welzijn van de familie dienen. Macht om de macht valt heel slecht bij wolven. Dat kan je letterlijk de kop kosten. Wolvenleiders zorgen voor harmonie en stellen zich zo nodig nederig op. Veel van onze politieke leiders daarentegen zaaien verdeeldheid die zelfs tot polarisatie of erger kan leiden. In een wolventroep is er heel weinig ruzie.

Bovendien zijn de familieleden, ook de mannetjes, erg zorgzaam voor elkaar. Iedereen draagt voedsel aan voor de welpjes, doet aan babysitting, respecteert de oudere soortgenoten, staat hen liefdevol bij en waardeert de kennisoverdracht van deze ervaren generatie.

VOOROORDELEN
Ellie Radinger laat de kans om stereotype denkbeelden recht te zetten niet voorbijgaan. Alfamannetjes die de jacht leiden, als eerste mogen eten en het alleenrecht op paren hebben... bestaan niet. En leiders hoeven niet altijd heren te zijn. In een van haar filmische beschrijvingen voert de schrijfster She-Wolf op, de Jeanne d'Arc van het Yellow Stone Park, die in face-to-face gevechten de grootste prooien, zoals een hertenbok van minstens driehonderd kilo, op de knieën kreeg. Ze was voor de duivel niet bang. Alleen tegen de loop van een vuurwapen had ze geen verweer!

Zoals je mag verwachten word je in dit boek helemaal bijgepraat over communicatietechnieken, taakverdelingen, het verorberen van buitgemaakt voedsel, verrassende, wat pesterige bondgenoten, territoriumgedrag, talenten zoals volharding, geduld en acceptatie... en natuurlijk de relatie met de mens.

WEES AARDIG VOOR ELKAAR !
Wolven zijn niet op macho's gesteld! Dat bewijst het verhaal over een grote alfaman die in het Wolf Park (Wyoming) onder begeleiding contact mocht zoeken met een wolf die hij 'geadopteerd' had. Toen Machoman de dieren op een barse manier toesprak, gingen hun nekharen overeind staan en intimideerden ze de dominante bezoeker die voorzichtig maar snel moest worden afgevoerd om erger te voorkomen. 'Vrouwen schrikken er niet voor terug om zichzelf kwetsbaar op te stellen en willen niet 'veroveren' zoals de meeste mannen', schrijft Elli.

Als zachtaardige wezens een vriendschapsverzoek naar een nieuwsgierige wolf sturen, wordt dat aanbod meestal enthousiast geaccepteerd. Slaag je erin om het vertrouwen van de viervoeter te winnen door de juiste lichaamstaal te gebruiken, dan mag je je verheugen op een intense omhelzing met eindeloze likjes. En als het helemaal klikt keert de wolf je het meest kwetsbare stuk van zijn lijf toe: zijn buik. Dan word je verondersteld de dikke vacht die diepvriestemperaturen weerstaat, vakkundig te aaien!
Lees meer op https://inktkoelie.blogspot.com/