Schrijven om te leren !

Omdat 'Blauwe tranen', de tweede thriller (juni '25) van Vera van Beers, enthousiast ontvangen en besproken werd, was de nieuwsgierigheid naar haar debuut 'Onheilspad' groot!

DE BEPERKING VAN EEN SNEL PLOT
Met het lugubere pad uit de titel wordt een nachtdonkere bosweg bedoeld, die een vriendinnengroepje, na het bijwonen van een festival, via een kortere route naar huis zou moeten brengen. Als het pad versperd wordt door een stilstaande auto, komt een 'rollercoaster' van gedachten en gebeurtenissen op gang. En zoals je van een spannend boek mag verwachten, zijn de meiden in een valkuil gestapt waaruit je niet zonder kleerscheuren ontsnapt.

'Onheilspad' is een uitermate plot gedreven boek met een onverstoorbaar spanningsveld. Het nadeel van een jachtig verhaal is wel dat er te weinig ruimte is voor het uitdiepen van personages en hun onderlinge relaties of voor een maatschappelijke of andere context.

DE LAT MAG IETS HOGER LIGGEN
Hoe het ook en beter kan, toont Vera van Beers zelf aan. In 'Blauwe tranen' wordt de verbale hectiek af en toe losgelaten om plaats te maken voor de in haar beroepseer gekrenkte Iris. Met veel daadkracht probeert ze haar verloren status van gedegen journaliste recht te zetten. Dankzij haar strijdbaarheid wordt ze een invoelbaar karakter. Ook de nevenpersonages, zoals de patserige hoofdredacteur, komen heel aardig uit de verf. Tenslotte zorgt de Curaçaose gekleurdheid, in meer dan één betekenis van het woord, voor een extra laagje leesplezier.

Tussen het debuut en de opvolger loopt dus een opgaande lijn. En dat is hoopvol! Toch moet je over 'Onheilspad' helaas zeggen dat het verhaal niet boven zijn plotgedrevenheid uitstijgt. Het boek hoort thuis in de categorie 'entertainment'... maar toont wel romantechnische vaardigheden die vragen om voluit benut te worden!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com