Een soort leegte

Op pagina 287 citeert Maria Kager niemand minder dan Proust: ‘Door die dagdromen werd ik mij ervan bewust (…) dat het tijd was te weten wat ik van plan was te schrijven. Maar zodra ik mij dat afvroeg (…) wilde mijn geest niet meer functioneren, zag ik een soort leegte tegenover me en ik voelde dat ik geen genie was.’
Waarschijnlijk gold dit ook voor Kager. De reden voor dit boek blijft onduidelijk . Je kunt een bijzondere jeugd hebben meegemaakt als dochter van een gevangenisdirecteur, maar dat betekent niet dat dat tot een bijzondere roman leidt. Niet boeiend, om in gevangenistermen te blijven…