‘Goede vrienden – René Appel’ – Te klaarblijkelijk en geen sensatie.

De psychologische thriller ‘Goede vrienden’ van René Appel moest aan flinke verwachtingen voldoen toen het uitkwam in oktober 2011. Na enkele recensies van het boek te hebben bekeken bleek dat het bij het grote publiek toch eerder tegenviel, de lezers hadden namelijk meer verwacht van de Godfather van de Nederlandse psychologische thriller. Na het boek zelf gelezen te hebben sluit ik me aan bij dit opzicht. Het verhaal bevat van bij de start weinig tot geen spanning en dit komt ook niet naarmate het verhaal vordert. De zogenaamde ontknoping kon in het midden van het boek al voorspelt worden waardoor de laatste 115 pagina’s bij manier van spreken overbodig werden. Hoewel de titel als neutraal beschouwd kan worden, geeft hij toch bijna het hele verhaal al weg. Je weet namelijk dat je een thriller gaat lezen en dat de vrienden hoogstwaarschijnlijk toch niet zo’n goede vrienden zijn.

Het verhaal is opgedeeld in 32 eerder korte hoofdstukjes, het grootste deel hiervan wordt verteld door Marleen Zoetelief. Ze is de buurvrouw en vriendin van Otto Groenewoud en een van de meer uitgewerkte personages, maar toch blijft ze redelijk vlak en eerder saai. Ze heeft een job als secretaresse van een advocaat en is merkelijk goed in haar job. Na de tragische gebeurtenissen die zich rond haar afspelen is ze angstig geworden en neemt ze enkele maatregelen om zich veiliger te voelen, tot ergernis van haar man Edwin. Wanneer we het personage van Marleen als saai bestempelen zijn er nog weinig woorden over voor Edwin. Hij maakt vrijwel geen ontwikkeling mee doorheen het hele verhaal en is nagenoeg niet bezig met het noodlot dat zijn vriend en buurman Otto treft. Otto’s vrouw Sandra is samen met hun dochtertje Fenna naar Amerika gevlucht. Ze wilde hier een nieuw leven starten met haar nieuwe, Amerikaanse vriend. Otto blijft alleen achter in hun huis en gaat om de leegte op te vullen vaak langs bij Marleen en Edwin. Otto is zoals je kan verwachten een gebroken man, verlaten en alleen. Anders dan je zou denken, geraakt hij hier, maar niet overheen en blijft hij overweldigt door verdriet. Na een tijd is het uitstorten van zijn hart bij Marleen eentonig en afgezaagd. Door de opmerkingen die hij vaak maakt, is het einde onmiskenbaar en verdwijnt de weinige spanning die aanwezig was. Marleen en de andere twee vriendinnen van het clubje hebben wel nog contact met Sandra. Ze spreken over alles wat er zich in hun leven afspeelt, dus ook over de dingen waarvan hun mannen nog niet op de hoogte zijn.
De andere hoofdstukjes worden verteld door Ron Mulders, een politieagent. Ook het personage van Ron is saai en nauwelijks uitgewerkt. Hij is zijn vrouw verloren aan kanker en woont nu alleen met zijn twee kinderen. Hij is de politie-inspecteur die de misdrijven tegen twee van de vriendinnen uit het vriendenclubje probeert op te lossen. Hij tast een lange tijd in het duister, deels, omdat hij wat zijn collega vermoedt niet onder ogen wilt zien.
Doordat al de personages bijna niet uitgewerkt zijn en nagenoeg geen ontwikkeling meemaken doorheen het verhaal is het eenvoudig om hun acties te voorspellen en zo ook het einde. Het maakt het verhaal saai, eentonig en doorzichtig.
Al deze gegevens even opzij gelegd, leest het boek vlot dankzij zijn structuur. Doordat de hoofdstukjes eerder kort zijn kun je vloeiend van het ene naar het volgende en kan er eenvoudig gewisseld worden tussen het perspectief van Marleen en Ron. Verder schrijft Appel in korte zinnen en gebruikt hij duidelijke, maar toch afwisselende woorden waardoor de structuur niet onnodig ingewikkeld of eentonig wordt.

Appel heeft de plank volledig misgeslagen bij dit boek. Er zat veel potentieel in het verhaal maar het is slap uitgewerkt en de personages zijn saai en voorspelbaar. Het boek is prima voor als je rustig wilt ontspannen en niet teveel wilt nadenken tijdens het lezen. Het is namelijk makkelijk te volgen en je moet niet teveel afwegen om de ontknoping te vinden. Wanneer je het een psychologische thriller wilt noemen zal er toch het een en ander aangepast moeten worden. Er is een groot gebrek aan spanning en het einde is vrijwel overbodig, aangezien dit halverwege het boek al duidelijk wordt.