Rauw-realistisch sprookje

Dit boek las ik een aantal weken geleden en sindsdien bleef het verhaal in mijn achterhoofd dansen.

Dit kleine, tragische liefdesverhaal wordt verteld door een jongetje. Het gaat over zijn ouders die zielsveel van elkaar houden. Zijn moeder is de koningin van hun sprookje. Zij verzint de dolste dingen: dag en nacht gekostumeerde feestjes en diners, een eigen kasteeltje, een exotische vogel als huisdier. En alles op de soundtrack 'Bojangles' van Nina Simone.

Hoe hard ze ook gaan voor het sprookje, in het echte leven overwint de liefde niet alles. Je voorvoelt vanaf de eerste pagina dat het niet anders dan in ellende kan eindigen. Het licht verdwijnt steeds meer uit de ogen van zijn moeder. De zwarte periodes duren langer en langer.

Naarmate het sprookje afbrokkelt, worden ze alledrie steeds wanhopiger. Zijn vader doet werkelijk alles om haar gekke ideeën tot werkelijkheid te maken. Als om haar zo te overtuigen dat zij niet gek is.

Het verhaal leest als een tragikomisch sprookje. Ik had soms het idee dat de extravagante en flamboyante personages verdwaald waren in de moderne tijd.

Mijn enige puntje van kritiek op dit boek is dat ik het perspectief van het jongetje niet altijd geloofwaardig vind, omdat hij als verteller soms teveel een volwassene is, met name in taal. Maar dit stoort verder niet bij het lezen. De zinnen zijn juist ook mooi, zo bloemrijk en beeldend opgeschreven.

Conclusie: vier sterren voor dit prachtige kleine, rauw-realistische sprookje. Absoluut de moeite van het lezen waard. De sfeer zal nog lang na het lezen onder je huid voelbaar blijven.