heftig verleden wat emotieloos gebracht

Hoewel de gruwlijkheden van de Nazi’s vervuldig aan bod komen, ontbreekt de intensiteit van de ervaringen. Daardoor blijft het allemaal wat clinisch en dat is een gemiste kans bij een verhaal, waarin zo veel extreme emoties een rol spelen.

Lale verliest al snel zijn geloof in een almachtige god, wanneer hij als slachtvee in de trein naar Auschwitz zit. Door zijn talenkennis, zijn sociale vaardigheden en een flinke dosis geluk krijgt hij het baantje van tatoeëerder. De daarmee samenhangende privileges buit hij vervolgens uit om kampgenoten te helpen. Lale worstelt met een enorm schuldgevoel, omdat hij de Nazi’s helpt en daarmee zichzelf verwijt dat hij indirect bijdraagt aan de genocide. De gedachte dat bij weigering iedere willekeurige andere gevangene zijn taak zou invullen, is nauwelijks een pleister op de wonde.