Lezersrecensie
Magisch en waardig tweede deel
Onlangs was het Best of Fantasy-evenement waar ik met mijn vriendin Robin bij aanwezig was, en daar hoorde ik de Vertaalzusjes, die de boeken van S.A. Shakraborty vertaald hebben, enthousiast praten over het tweede boek in de Daevebad-serie. Ik kreeg toen extra zin om De koperen koning te lezen, omdat het eerste deel van de serie (een pareltje ook om te zien) me enorm positief verrast heeft. Zou deze me ook zo kunnen bekoren, of is het een typisch ‘tweede boek’?
Na de verwoestende slag moet Nahri een nieuw pad voor zichzelf banen, zonder de bescherming van de djinn die haar hart stal, of de prins die ze als haar vriend beschouwde. En dat onder het toeziend oog van een koning wiens troon eens aan haar familie toebehoorde. Eén misstap en haar volk is verdoemd.
Prins Ali is verbannen omdat hij zijn vader durfde te trotseren. Opgejaagd door huurlingen, verdwaald tussen de onvergeeflijke koperen zandbanken van zijn voorouderlijke land, moet hij vertrouwen op de angstaanjagende vaardigheden die de marid, onvoorspelbare water-wezens, hem hebben gegeven. Hierdoor dreigt hij een verschrikkelijk geheim te onthullen, dat zijn familie lang verborgen heeft weten te houden.
Terwijl er een nieuwe eeuw nadert en de djinns zich verzamelen binnen de hoge bronzen muren van Daêvabad, broeit er in het verlaten noorden een onvoorziene dreiging. Een kracht die een storm van vuur naar de stadspoorten zal brengen, en een krijger die zijn gelijke niet kent.
De koperen koning wordt verteld vanuit drie perspectieven: Die van genezer Nahri, prins Alizayd en een derde persoon (ik wil niet teveel weggeven, omdat dit misschien spoilers bevat). Ik merkte vrijwel meteen dat ik niet alle perspectieven even interessant vond. Een groot deel van het verhaal spelen ze zich af op verschillende plekken, en in sommige zit meer actie dan anderen. Dat blijf je echter altijd houden bij verschillende vertelperspectieven, en de personages zijn ook wel allen interessant genoeg om een inkijkje te krijgen in hun hoofd. Ook is de tijdsprong leuk: Het verhaal speelt zich af ongeveer vijf jaar na het einde van De bronzen stad, waardoor iedereen een stukje volwassener is geworden en een ‘kant’ heeft gekozen.
De thematiek is opnieuw razend interessant. Mocht je de tijd hebben om het eerste deel opnieuw te lezen, raad ik je aan dat te doen, om iets meer vertrouwd te raken met de cultuur (kleding, eten, stammen, magie) van de serie. Ondanks dat het voelde als thuiskomen, moest ik regelmatig naar de legenda bladeren om te kijken wat een bepaald woord ook alweer betekende. Het uiterlijk van het boek helpt ook mee, je wordt compleet ondergedompeld in de Egyptische cultuur.
Waar het boek ergens wel voelde als een tweede boek, namelijk een hoop dialoog, weinig échte actie en een hoop politiek gedoe, maakte dit de personages en hun standpunten wel sterk en voelde het alsof je echt ergens naartoe werkte. En dat gevoel werd geverifieerd bij de laatste vijftigtal pagina’s: Wow. Ik kan er weinig over zeggen, maar wat een plotwendingen, intriges en vette opbouw naar het derde deel. Ik kan niet wachten.
Na de verwoestende slag moet Nahri een nieuw pad voor zichzelf banen, zonder de bescherming van de djinn die haar hart stal, of de prins die ze als haar vriend beschouwde. En dat onder het toeziend oog van een koning wiens troon eens aan haar familie toebehoorde. Eén misstap en haar volk is verdoemd.
Prins Ali is verbannen omdat hij zijn vader durfde te trotseren. Opgejaagd door huurlingen, verdwaald tussen de onvergeeflijke koperen zandbanken van zijn voorouderlijke land, moet hij vertrouwen op de angstaanjagende vaardigheden die de marid, onvoorspelbare water-wezens, hem hebben gegeven. Hierdoor dreigt hij een verschrikkelijk geheim te onthullen, dat zijn familie lang verborgen heeft weten te houden.
Terwijl er een nieuwe eeuw nadert en de djinns zich verzamelen binnen de hoge bronzen muren van Daêvabad, broeit er in het verlaten noorden een onvoorziene dreiging. Een kracht die een storm van vuur naar de stadspoorten zal brengen, en een krijger die zijn gelijke niet kent.
De koperen koning wordt verteld vanuit drie perspectieven: Die van genezer Nahri, prins Alizayd en een derde persoon (ik wil niet teveel weggeven, omdat dit misschien spoilers bevat). Ik merkte vrijwel meteen dat ik niet alle perspectieven even interessant vond. Een groot deel van het verhaal spelen ze zich af op verschillende plekken, en in sommige zit meer actie dan anderen. Dat blijf je echter altijd houden bij verschillende vertelperspectieven, en de personages zijn ook wel allen interessant genoeg om een inkijkje te krijgen in hun hoofd. Ook is de tijdsprong leuk: Het verhaal speelt zich af ongeveer vijf jaar na het einde van De bronzen stad, waardoor iedereen een stukje volwassener is geworden en een ‘kant’ heeft gekozen.
De thematiek is opnieuw razend interessant. Mocht je de tijd hebben om het eerste deel opnieuw te lezen, raad ik je aan dat te doen, om iets meer vertrouwd te raken met de cultuur (kleding, eten, stammen, magie) van de serie. Ondanks dat het voelde als thuiskomen, moest ik regelmatig naar de legenda bladeren om te kijken wat een bepaald woord ook alweer betekende. Het uiterlijk van het boek helpt ook mee, je wordt compleet ondergedompeld in de Egyptische cultuur.
Waar het boek ergens wel voelde als een tweede boek, namelijk een hoop dialoog, weinig échte actie en een hoop politiek gedoe, maakte dit de personages en hun standpunten wel sterk en voelde het alsof je echt ergens naartoe werkte. En dat gevoel werd geverifieerd bij de laatste vijftigtal pagina’s: Wow. Ik kan er weinig over zeggen, maar wat een plotwendingen, intriges en vette opbouw naar het derde deel. Ik kan niet wachten.
2
Reageer op deze recensie
