Spannend, doch voorspelbaar

Het is al even geleden dat ik Wij leugenaars las (in de tijd dat TikTok nog niet eens bestond, ja zo oud ben ik dus) maar ik weet wel nog dat ik het een tof boek vond met een gave plottwist. Hoe gaaf is het dus dat de schrijfster zoveel jaar later een prequel heeft uitgebracht?

Een zee van leugens speelt zich af in de tijd dat de moeders uit Wij leugenaars zelf tieners zijn en hun vakantie doorbrengen met vrienden op het privé-eiland van de familie Sinclair.
Wat een zorgeloze zomer vol plezier, liefde en lol had moeten worden, mondt uit in een tragedie. Wie bezwijkt er onder de druk en wie houdt zich aan de ongeschreven regel van de Sinclairs: geheimen blijven binnen de familie, koste van kost?

Een zee van leugens wordt geschreven vanuit Carrie, één van de zussen die de moeders zijn in Wij leugenaars. Het verhaal begint met een disclaimer, namelijk dat ze gaat vertellen over het ergste dat zij en haar zussen vroeger hebben uitgehaald. Het vertelperspectief is prima, hoewel je nooit echt kan symphatiseren met Carrie. Ze is niet per se aardig en denkt vooral veel aan zichzelf. De schrijfstijl is dan wel weer interessant: Zinnen worden hier en daar afgebroken, wat iets poëtisch heeft.

Natuurlijk heeft ook dit verhaal weer een enorme plottwist, want ja, het is natuurlijk een familie van leugenaars. Ik zag de wending, toen het eenmaal zover was, wel komen, en toch was het wel tof. Was mijn mind blown? Nee. Wilde ik per se verder lezen? Ja.

Een zee van leugens is een goede prequel, die de familiebanden van de Sinclairs duidelijk maakt. Het is ook niet per se nodig om hem te lezen als prequel van Wij leugenaars: Beide verhalen zijn apart te lezen, maar het is wel een fijne toevoeging. Al met al vond ik het verhaal niet denderend, maar las het heerlijk door en wilde ik weten hoe het zou eindigen.