Lezersrecensie
The best of Sparks
The best of me, de titel van het boek maar ook de manier waarop hij het beste van zichzelf neerschrijft. Een prachtige liefdesroman, uitgegeven in het Nederlands door Meulenhoff Boekerij (2016). Nicholas Sparks maakt weeral eens van een typisch liefdesverhaal, zijn eigen verrukkelijke love story. Hoe het lot een belangrijke rol speelt en de liefde tussen 18-jarige tortelduifjes kan blijven borrelen als ze elkaar weer zien is wonderbaarlijk.
Wat doe je met iemand die je ongelooflijk graag gezien hebt en nog steeds graag ziet? Iemand die je nooit hebt kunnen vergeten? Dat zijn de vragen die in de hoofden van Dawson en Amanda rondzwerven. Twee voormalige tortelduifjes die de tijd van hun leven met elkaar beleefden op de middelbare school. Maar vijfentwintig jaar later kruisen hun paden opnieuw, na het overlijden van hun oude mentor, Tuck Hostetler. Waar blijkt dat hun liefde voor elkaar nog steeds niet uitgedoofd is.
Het verhaal wordt op een charmante manier gebracht en het feit dat Dawson en Amanda voornamelijk beurtelings het verhaal vertellen, sleept je dieper tot in de zielen van de geliefden. Het geeft een beeld over hoe ze zich op dat ene dode moment van stilte voelen. Wat ze willen. Wat ze denken. Een combinatie van de hartstochtelijke zoektocht naar de gedachten van elkaar plus de unieke schrijfstijl van Sparks, brengt het verhaal compleet tot zijn recht.
Een bijkomende factor in dit verhaal is de achtergrond van Dawsons leven. Dawson heeft niet zo’n mooie jeugd gehad. Hij komt uit een tegenstrijdige familie, die in het dorp gekend is om ervan weg te blijven. Maar hij is het lelijke eendje van de familie omdat hij zich niet gedraagt naar zijn vaders wil. Door zijn harde achtergrond wordt de liefde tussen de twee tortelduifjes ook nog eens verstoord door de harde aanpak van zijn vader. Dit zorgt ervoor dat ze constant op hun hoede moeten zijn, wat op zijn beurt zorgt voor extra spanning.
Sparks vertelt zelf een verhaal waar vele 40-jarigers mee worstelen. De vragen ‘Waarom ben ik zo?’, ‘Wat als?’ en ‘Is dit het leven dat ik voor de rest van mijn leven wil leven?’ Hij schetst het allemaal met een heerlijke roman. Amanda die een perfect leventje leidt. Ze heeft een prachtig huis, een man en talentvolle kinderen. Haar leven zou niet beter kunnen zijn. Maar toch twijfelt ze terug bij het eerste contact met Dawson. Ze stelt zich vragen, ze weet niet wat of hoe.
In lange eenvoudige zinnen vol inhoud, beschrijft Sparks het eenvoudige, maar tegelijkertijd heavy leven van twee love birds. Het zijn zinnen die ons bij de pinken houden. Zinnen waarbij de fleurige opmaat plaats moet maken voor een abrupte nazang.
Helaas is het einde nogal snel door de bocht gevlogen. Een einde totaal onverwacht brengt je in tranen zonder dat je het zelf beseft. De snelheid waarin het allemaal verteld wordt, is vluchtig maar de boodschap die erachter zit is subliem en adembenemend. “Zoals Dawson haar ooit zei: ‘Ik gaf je het beste van mezelf.’”
Een zoetsappige roman die je warm houdt van seconde een tot de laatste. Eentje die je niet op je honger laat wachten. Een boek waarin Sparks het beste van zichzelf geeft. Warm, hartelijk, meeslepend en perfect voor een dromerige tocht in Dawsons en Amanda’s gedachten.
Wat doe je met iemand die je ongelooflijk graag gezien hebt en nog steeds graag ziet? Iemand die je nooit hebt kunnen vergeten? Dat zijn de vragen die in de hoofden van Dawson en Amanda rondzwerven. Twee voormalige tortelduifjes die de tijd van hun leven met elkaar beleefden op de middelbare school. Maar vijfentwintig jaar later kruisen hun paden opnieuw, na het overlijden van hun oude mentor, Tuck Hostetler. Waar blijkt dat hun liefde voor elkaar nog steeds niet uitgedoofd is.
Het verhaal wordt op een charmante manier gebracht en het feit dat Dawson en Amanda voornamelijk beurtelings het verhaal vertellen, sleept je dieper tot in de zielen van de geliefden. Het geeft een beeld over hoe ze zich op dat ene dode moment van stilte voelen. Wat ze willen. Wat ze denken. Een combinatie van de hartstochtelijke zoektocht naar de gedachten van elkaar plus de unieke schrijfstijl van Sparks, brengt het verhaal compleet tot zijn recht.
Een bijkomende factor in dit verhaal is de achtergrond van Dawsons leven. Dawson heeft niet zo’n mooie jeugd gehad. Hij komt uit een tegenstrijdige familie, die in het dorp gekend is om ervan weg te blijven. Maar hij is het lelijke eendje van de familie omdat hij zich niet gedraagt naar zijn vaders wil. Door zijn harde achtergrond wordt de liefde tussen de twee tortelduifjes ook nog eens verstoord door de harde aanpak van zijn vader. Dit zorgt ervoor dat ze constant op hun hoede moeten zijn, wat op zijn beurt zorgt voor extra spanning.
Sparks vertelt zelf een verhaal waar vele 40-jarigers mee worstelen. De vragen ‘Waarom ben ik zo?’, ‘Wat als?’ en ‘Is dit het leven dat ik voor de rest van mijn leven wil leven?’ Hij schetst het allemaal met een heerlijke roman. Amanda die een perfect leventje leidt. Ze heeft een prachtig huis, een man en talentvolle kinderen. Haar leven zou niet beter kunnen zijn. Maar toch twijfelt ze terug bij het eerste contact met Dawson. Ze stelt zich vragen, ze weet niet wat of hoe.
In lange eenvoudige zinnen vol inhoud, beschrijft Sparks het eenvoudige, maar tegelijkertijd heavy leven van twee love birds. Het zijn zinnen die ons bij de pinken houden. Zinnen waarbij de fleurige opmaat plaats moet maken voor een abrupte nazang.
Helaas is het einde nogal snel door de bocht gevlogen. Een einde totaal onverwacht brengt je in tranen zonder dat je het zelf beseft. De snelheid waarin het allemaal verteld wordt, is vluchtig maar de boodschap die erachter zit is subliem en adembenemend. “Zoals Dawson haar ooit zei: ‘Ik gaf je het beste van mezelf.’”
Een zoetsappige roman die je warm houdt van seconde een tot de laatste. Eentje die je niet op je honger laat wachten. Een boek waarin Sparks het beste van zichzelf geeft. Warm, hartelijk, meeslepend en perfect voor een dromerige tocht in Dawsons en Amanda’s gedachten.
2
Reageer op deze recensie
