Ik ben er stil van!

De vroegere lerares van Diana hoort het amber alert over haar vermissing en weet meteen dat Diana dood is. Dit meisje zal ze nooit kunnen vergeten; ze werd stelselmatig door haar ouders mishandeld en ook haar lerares zag het.

'Binnen twee weken school had ik het begrepen, de blauwe plekken, de bulten, als ik eraan terugdenk lijkt het wel alsof het allemaal een nachtmerrie is geweest. ... Maar in de nachtmerrie weet ik dat alles te laat voor haar is, ze kijkt me aan en ik kan niets doen, en ik zou willen dat ze het me vergeeft.'

Je leest het verslag van diverse personen die Diana gekend hebben voorafgaand aan haar verdwijning. Deze verslagen knijpen je keel dicht wanneer je hardop wilt schreeuwen over het niet gezien en gehoord worden van de betrokkenen die toch steeds het beste voor iedereen voor hebben.
Ook de directe familie komt aan het woord in dit verhaal en zoals bij de leerkrachten, (politie- en school-)artsen, rijksagenten, maatschappelijk werkers en Bureau Jeugdzorg begrijp je de genomen beslissingen en tegelijkertijd ben je verbaasd.

Het broertje:
'Wat wilde ze? Was zij niet degene die Diana moest beschermen? Maar ze komt als er niets meer aan te doen is, ze kijkt ernstig en zegt dat ze zich zorgen maakt, maar misschien deed ze er nu wel zo moeilijk over omdat ze best wist dat ze te laat kwam.'

De instanties werken op de een of andere manier langs elkaar heen, dat gebeurt mede doordat de ouders heel geloofwaardige verhalen weten te produceren en de kinderen van het gezin, inclusief Diana precies weten wat ze wel en niet mogen zeggen. Ze zijn gedrild.

Door de bijzondere manier van deze auteur om dit verhaal te vertellen
en doordat de lezer hierdoor direct betrokken raakt bij alles wat er gebeurt, kan het verhaal veel dieper op je inwerken dan normaliter het geval zou zijn. Je zit er als het ware bovenop, je bent er bij en kijkt er naar. Je voelt vooral ook de onmacht van de meeste vertellers.

Deze schrijfwijze en het onderwerp maken van 'Het onhandige kind' een hartsverscheurende roman.
Dit verhaal raakt je in je ziel omdat je bij elk kort fragment zo graag wilt dat het anders wordt, en dat het beter wordt voor deze kleine Diana.

Seurat heeft dit verhaal beschouwend geschreven.
Het onderwerp van kindermishandeling en hoe ver het kan gaan, is helaas de verschrikkelijke realiteit en hetgeen ik las zorgde voor een brok in mijn keel; het is hartverscheurend.
Maar ik heb het boek ook niet naast me neer kunnen leggen. Het is een boekje met weinig bladzijden en weinig woorden, maar er wordt enorm veel gezegd zonder een oordeel te vellen. Ik ben er stil van.
4,5/5*