Oud en nieuw Atlantis

Na zeven delen over de individuele zoektocht naar hun biologische afkomst van de zeven zussen d’Aplièse van Pa Salt, volgt dan hier met torenhoge verwachtingen het langverwachte onthullende slotdeel geschreven door de zoon van Lucinda Riley.

In de geest van zijn overleden moeder en met haar secure instructies over het verloop van belangrijke sleutelstukken in het laatste deel volgen we Harry Whittaker’s schrijfhand. Hoogstwaarschijnlijk is hij ook intuïtief vanuit het spirituele gestuurd en toonde hij geen faalangst om dit laatste deel uit te brengen voor haar miljoenen lezerspubliek.

Het is mooi om vanuit een mannelijke vertelstem het relaas van Atlas te vernemen. Het is mooi om alle puzzelstukjes in het verleden in een prachtig modern vertelde mythologie te zien samen vallen. En het is ook mooi om de vele down to earth wijsheden op een niet moraliserende manier mee te krijgen. En hoe verrassend is het dat je pas op het eind echt goed zicht krijgt op de verbindende ‘rode draad’ van ieders verhaal, de symbolische betekenis van het armillarium in de tuin van Atlantis.

Het is al zo vaak gezegd, de acht delen vormen één holografisch geheel als in het alchemistische principe van ‘Zo boven, zo beneden; zo binnen, zo buiten’: het staat in de sterren geschreven, en er gebeurt (is) meer tussen hemel en aarde dan het oog kan zien.

Ieder zal z’n eigen verhaal weerspiegeld zien in deze werkelijk briljante serie met alles erop en eraan.
Het oude mythologische plekje op Aarde, Atlantis, is nieuw leven ingeblazen. Net als Odysseus zijn jarenlange omzwervingen maakte voor hij thuis kwam, gaf Lucinda Riley met behulp van haar zoon Harry Whittaker met De Zeven Zussen een geheel nieuw leven aan het eeuwenoude verhaal van de zoektocht naar het verloren zelf.

Heel jammer voor haar lezers dat Lucinda Riley vroegtijdig overleden is, want wat had ze een talent! Ik ben nieuwsgierig vanuit welke invalshoek ze deze serie gaan verfilmen, want ze zijn ermee bezig.