Aanstekelijke humor

Michel van Egmond won twee jaar op rij de NS Publieksprijs. Eerst in 2013 met Gijp en het jaar daarop met Kieft.

Een half jaar geleden las ik Topshow dat na die twee bestsellers in 2015 verscheen. Dat uitermate leesbare boek over het de wereld van het tv-programma Voetbal International gaf al een hoop informatie over de figuur René van der Gijp
Misschien had ik daarom beter de juiste volgorde aan kunnen houden.
Nu kreeg ik bij het lezen van Gijp toch af en toe een déjà-vu-gevoel.

Gijp leest (net als Topshow) lekker gemakkelijk weg. Van Egmond heeft een prettige manier van schrijven en weet wel raad met het weerbarstige en ludieke type dat René van der Gijp is.
Al bij al zijn het in Gijp wel erg veel anekdotes bij elkaar maar er valt absoluut een hoop te gniffelen en te glimlachen.
Bijvoorbeeld als René verhaalt over het moment dat hij met Harry van Raaij, de voorzitter van PSV, in het stadion voor de zaal staat die naar René en Willy van de Kerkhof is vernoemd.
Kijkend naar het bordje met hun namen op de deur vraagt Van der Gijp: "liggen die twee hier opgebaard?" waarna van Van Raaij verschrikt antwoordt: "Nee echt niet, die leven nog hoor."

Wanneer de depressie van René van der Gijp aan bod komt (hij stopte ook een tijd met het televisieprogramma) raak je meer bij hem betrokken en zie je hoe hij worstelt met de rol die hij elke dag moet spelen.
De grootste kracht van René van der Gijp is diens heerlijke vermogen tot relativeren en zijn aanstekelijke humor.
Het lijkt me wel dat Kieft een iets aangrijpender boek is. Om dat te kunnen beoordelen ga ik dat tweede prijswinnende boek van Michel van Egmond ook maar eens op de kop zien te tikken.