Spannend verhaal over een zoektocht naar de waarheid

Lucy en Isolde gaan met hun vriendin Josephine op vakantie. Maar geen van hen wist in wat voor drama het zou eindigen. Op de laatste dag wordt namelijk het levenloze lichaam van Josephine aangetroffen onder aan een klif.
Haar vriendinnen worden verhoord door de politie en leggen beiden een eigen verklaring af. Maar wie van hen spreekt de waarheid? Want zij hebben geleerd dat brave meisjes zwijgen over de foute dingen die ze doen…

Vanaf de eerste bladzijde is duidelijk dat dit verhaal een andere vertelvorm heeft dan gebruikelijk. Er zitten enkele verrassende elementen in, te beginnen met de verhoren van Lucy en Isolde. Alles wat zij zeggen is letterlijk overgenomen, zonder te beschrijven wat er precies aan hen gevraagd wordt. Alleen hun vragen en opmerkingen zijn genoteerd. Dit werkt al vrij bijzonder waardoor je als lezer geïnteresseerd raakt naar deze twee personages.

Vervolgens worden de hoofdstukken afwisselend verteld door de twee vriendinnen, met tussendoor weer korte stukjes uit het verhoor. Een tip hierbij is om niet té snel te lezen. Het verhoor en de hoofdstukken wisselen elkaar in hoog tempo af en om gefocust te blijven op wat welk personage zegt, moet je als lezer alert blijven. Het werkt niet altijd even overzichtelijk of duidelijk, maar de lengte van het verhaal daagt continu uit om het in één ruk uit te lezen.

Ook wordt er gebruik gemaakt van tijdsprongen. Lucy en Isolde vertellen niet precies in chronologische volgorde wat er die avond allemaal is gebeurd. Dus elk hoofdstuk telt als het ware af. Dan is het 13 uur voordat Josephine overlijdt, dan 2 en een half uur, etc. Hierdoor heeft de auteur een originele en interessante manier gebruikt om de aandacht van de lezer bij het verhaal te houden en je tegelijkertijd benieuwd raakt naar wat er precies is voorgevallen.

In de afwisselende hoofdstukken merk je dat de drie vriendinnen al het een en ander samen hebben meegemaakt, maar de precieze details daarover blijven tot het eind een beetje onduidelijk. Ook hun onderlinge relatie verschuift regelmatig. Het ene moment zijn ze toegewijd en vriendschappelijk terwijl ze elkaar het volgende moment beledigen. In het begin is dat vrij verwarrend, maar daarna wordt steeds duidelijk hoe dat komt. Door de toenemende stukjes over wat wat de meiden in het verleden met elkaar hebben meegemaakt en wat er op de momenten voor Josephines overlijden is gebeurd.

Met een verrassend einde weet de auteur een krachtig statement neer te zetten. Iets wat de lezer aan het denken zet en je de ogen opent. Ook de manier waarop je het verhaal met heel andere ogen zult lezen als je het opnieuw leest, is opzienbarend. Er zitten allemaal kleine dingetjes door het verhaal heen verwerkt die je in eerste instantie niet per se waren opgevallen. Hiervan geeft de auteur in de eindnote nog een goed voorbeeld.

De laatste uren van Josephine Donkers is een bijzonder, aangrijpend en ook spannend verhaal waarin de waarheid tussen drie vriendinnen langzamerhand naar bovenkomt en een verbijsterende onthulling de aandacht van de lezer zal trekken.