Aangrijpend en mysterieus

Niemand weet hoe de wereld eindigt.
Bereid je voor op elke situatie.
Nergens is het veilig.

Vanuit de beschrijving is niet goed af te leiden wat je als lezer precies kunt verwachten van dit verhaal. In de eerste hoofdstukken viel het wel al op dat de schrijfstijl erg interessant, fijn en meegaand was. Het is vanuit de eerste persoon geschreven en er vindt af en toe een enkele perspectiefwisseling plaats. Het verhaal wordt grotendeels vanuit Honey’s perspectief geschreven, de oudste van de drie zussen. Ze lijkt de groep zoveel mogelijk bij elkaar te willen houden, maar weet soms haar eigen zussen niet helemaal goed te kunnen peilen. Dit zorgt voor wat verwarring, aangezien ze al jaren met haar twee zussen op eenzelfde kamer slaapt en naar dezelfde school gaan. Gaande het verhaal krijgt elke zus wel een eigen stem en eigen karaktertrekken. De manier waarop de elementen uit het leven van doomsday preppers worden uitgewerkt zijn soms wat vaag. Wellicht omdat wij niet precies weten hoe zij zijn opgegroeid en op welke gevaren zij zijn voorbereid. Er worden veel afkortingen gebruikt van uitspraken of zinnen die regelmatig voorkomen. De hoofdstukken zijn niet genummerd, maar bevatten elk één zo een afkorting van een uitspraak of zin met de volledige betekenis erachter. Dit komt vaak wel van pas, omdat sommige afkortingen voor mij vanuit het Engels totaal niet logisch zijn. Achteraan in het boek staat ook een lijst met alle afkortingen die in het verhaal worden gebruikt. Aangezien de Juniper zussen de afkortingen ook in hun spreektaal gebruiken, is het soms wel handig om terug te vallen op die lijst.

De ontwikkelingen in het verhaal zijn apart en het verhaal neemt ook regelmatig bijzondere wendingen. Als je niet echt bekend bent met doomsday preppers is het niet zo zeer moeilijk om je in het verhaal te verplaatsen, maar wel om te begrijpen hoe bepaalde gedachtegangen lopen. Op die manier is het soms lastig om je in de hoofdpersonages te kunnen verplaatsen. Het voelt soms meer alsof je van een afstandje naar een film kijkt dan dat je er echt deel van uit maakt. Het is ook lastig om te voorspellen wat er in het boek gebeurd of wat je als lezer kunt verwachten van het verhaal. Tijdens het lezen merk je op een gegeven moment welke kant het verhaal in gaat en dan is het alleen nog maar afwachten tot de bom barst (of hoe het in het verhaal wordt gezegd ‘when shit hit the fence’). Ergens verwacht je een grote uitbraak van iets gevaarlijks, waardoor ze moeten gaan onderduiken, maar de meiden maken een heel ander soort ontwikkeling door en ontdekken iets over zichzelf dat ze nooit hadden verwacht. Wat dat betreft verraste het verhaal me wel, want ik had verwacht dat het meer een verhaal over een mogelijk einde van de wereld zou zijn.

Het duurt wel een poos voordat echt wat actie in het verhaal voor komt, dus het was niet altijd spannend en bevatte niet na elk hoofdstuk een kleine cliffhanger zodat je door wilt blijven lezen. Maar door de fijne schrijfstijl krijg je niet snel het gevoel dat je het boek weg wilt leggen. Het leest prettig en de auteur weet je op zo een manier benieuwd te maken naar het einde van het verhaal. De ontknoping is aan de ene kant verrassend, maa door de perspectiefwisselingen was het ook wel een klein beetje. Toch had de auteur nog enkele verrassingen voor ons als lezers in petto. Hierdoor blijf je aan het eind toch nog even geboeid tot het einde en wil je de rest van de details ook wel toevoegen aan het hele verhaal.

Een aangrijpend en mysterieus verhaal over drie zusjes die opgevoed worden om te overleven mocht er iets mis gaan. Maar ze wisten niet dat ze hun vaardigheden voor dit ene doel moesten gaan inzetten.