Het leest een beetje als een streekroman

Het boek gaat in eerste instantie over het dagelijkse leven van Menno Hulsdonk, zijn vrouw Franka en hun puberdochter Cécile. Menno heeft een bouwbedrijf en sjoemelt soms een beetje met geld, Franka zit hele dagen thuis en vermaakt zich met winkelen en schrijven en dochter Cecile is lastig en opstandig. Op zich niet echt een uitzonderlijke situatie zou je zeggen. Wat Appel echter snel duidelijk laat worden, is dat deze hoofdpersonen elkaar helemaal niet begrijpen en compleet langs elkaar heen leven. Juist door dat onbegrip en het gebrek aan enige communicatie lijken ze steeds meer een hekel aan elkaar te krijgen. Daarnaast worden er nog twee andere belangrijke personen in het boek geintroduceerd: Danny een kraakster die lak aan alles heeft. En Wouter, de compagnon van Menno. Om het plot niet te verklappen zal ik niet ingaan op welke wijze ze van belang zijn voor het verhaal, maar ze spelen beide een cruciale rol in de aanzet tot het (noodzakelijke) kwaad.

Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen. In het eerste deel wordt toegewerkt naar de moord en in het tweede deel worden de gevolgen geschetst en wordt er gezocht naar een oplossing voor de problemen die zijn ontstaan door de moord. Het eerste deel van het boek vind ik sterker dan het tweede deel van het boek. Appel weet in het eerste deel goed de sfeer te beschrijven van het miscommunicerende gezin en laat goed zien hoe de belangen en verlangens van de verschillende hoofdpersonen sterk uiteen lopen. Voor mijn gevoel stort het verhaal na de moord een beetje in. Eigenlijk weet je als lezer al snel hoe het allemaal zit en heb je het hoogtepunt voor je gevoel al gehad. De politie agenten die worden opgevoerd maken het er niet beter op. Vlakke eendimensionale personen, ze lijken totaal irrelevant voor het verhaal. De kleine stukjes over het persoonlijke leven van één van de agenten zijn niet interessant.

Het is het eerste boek wat ik ooit van Appel las, dus ik kan het niet vergelijken met zijn andere werk. In zijn geheel vind ik het een aardig boek om tussendoor te lezen, je hebt het zo uit. Het is makkelijk geschreven, zeer toegankelijk, eenvoudig vermaak. Tegelijkertijd is dat laatste misschien ook het grote manco van het boek. Het leest soms een beetje als een streekroman, door zijn eenvoudigheid. Dat Franka af en toe wat zogenaamd ingewikkelde dichtregels schrijft komt heel plastisch en gemaakt over, ik dacht er bij: "de Neerlandicus Appel wil ook met wat mooie zinnen strooien hier en daar". Wat ik het grote nadeel vind van dit boek is dat alle opgevoerde personen eigenlijk vervelende mensen zijn. Met geen enkele hoofdpersoon voelde ik sympathie, ik vond ze allemaal zeuren, moeilijk doen of apathisch. Al met al dus een redelijk boek voor tussendoor van Nederlands bodem, maar zeker geen topper.