Dubbele gevoelens

De tweede thriller van de hand van Simone van der Vlugt ligt op 1 oktober in de boekhandels. Het thrillerdebuut van Van der Vlugt, de Reünie, werd over het algemeen goed ontvangen en is zelfs genomineerd voor de NS-publieksprijs. Zo’n succes schept natuurlijk verwachtingen, kan Van der Vlugt dit succes evenaren? Ik kan dat niet direct beoordelen want ik heb De reünie niet gelezen en ben dus onbevangen begonnen in haar tweede boek, Schaduwzuster. In Schaduwzuster maken we kennis met Marjolein. Zij is lerares op een VMBO school in Rotterdam. Een typische ‘zwarte’ school met veel probleemkinderen, maar Marjolein (die voor het geld eigenlijk niet hoeft te werken) is zeer idealistisch en betrokken bij haar leerlingen en vindt haar werk geweldig. Tot ze op een dag wordt bedreigd met een mes door een leerling. Dit incident lijkt een vervolg te krijgen. Ze ontvangt dreigbrieven en de leerling wacht haar op bij school en houdt haar constant in de gaten. Uiteindelijk is ze haar leven niet meer zeker.

Van der Vlugt heeft een gewaagd boek geschreven. Ze maakt gebruik van een zogenaamd dubbel perspectief dat wisselt over de tijd. Het verhaal begint vanuit het perspectief van Marjolein. Na een paar hoofdstukken switcht het boek van invalshoek en wordt het verhaal verteld vanuit het gezichtspunt van de tweelingzus van Marjolein, Marlieke. En tevens zijn we dan een stuk verder in de tijd aangeland. Zo ontstaan er in het boek twee verhaallijnen naast elkaar waarbij we enerzijds de bedreiging van Marjolein volgen vanuit haar perspectief en anderzijds de afloop hiervan volgen via het verhaal over Marlieke. Een enigszins ingewikkelde constructie, die hier en daar sterk werkt en de lezer nieuwsgierig maakt.

Maar te zien aan de beoordeling ben ik uiteindelijk niet zo gecharmeerd van dit boek. Waarom niet? Ondanks de gedurfde opzet slaagt Van der Vlugt er op de één of andere manier niet in me te overtuigen en me mee te slepen in het verhaal. Wat mij betreft heeft het grotendeels te maken met haar schrijfstijl en de huis-tuin-en-keuken-dingetjes die constant terugkomt. Van der Vlugt valt erg veel in herhaling. Zo benoemt Marjolein wel tig keer wat ‘haar reden is waarom ze in het onderwijs is gegaan’. Marlieke benoemt steeds weer ‘dat ze altijd in de schaduw van haar zus stond’. Van der Vlugt expliciteert heel veel details, terwijl impliciete beschrijvingen van personages en hun gedrag vaak veel meer spanning opleveren. Ik blijf dus zitten met dubbele gevoelens over dit boek met dubbele bodems. Ik waardeer de opzet die op zich potentie heeft. Maar de aankleding levert niet echt een spannend verhaal op en echt boeien deed het boek me uiteindelijk niet.