Lezersrecensie
Nachtgoud
1930. Jayne weet één ding zeker, niet is wat het lijkt. Ze is getrouwd met de knapste man van St. Kilda, maar hij is een tiran. Ze heeft haar moeders voorspellende gave geërfd, maar heeft alleen visioenen als mensen in haar omgeving zullen sterven. Daarom heeft ze geleerd om zo min mogelijk op te vallen, naar de achtergrond te verdwijnen. Als haar schoonzusje overlijdt, bereikt haar toch al slechte huwelijk een nieuw dieptepunt. Maar het zorgt ook voor een onwaarschijnlijke vriend, en Jayne ervaart voorzichtig hoe het is om echt gelukkig te zijn.
Terwijl de andere eilandbewoners zich klaarmaken voor evacuatie, lopen de spanningen op. Geheimen blijven niet langer verborgen, en er wordt iemand vermoord – zoals Jayne al wist. Haar vriendinnen Effie, Mhairi en Flora hebben er iets mee te maken, en in haar dromen ziet Jayne dat het verleden nog niet klaar is met hen…
Het is een tijdje geleden dat ik de eerste drie delen heb gelezen, en nu eindelijk deel vier. Toen ik eraan begon hoopte ik nog precies te weten wat er in de eerste delen allemaal had afgespeeld. Maar het verhaal is zo goed in elkaar verweven met de voorgaande delen, dat alles wat ik had gelezen weer terug kwam. Steeds opnieuw herinnerde ik het me weer. In de voorgaande delen lazen we de verhalen van Effie, Mhairi en Flora. In dit deel is vooral Jayne de hoofdpersoon. Maar ook gaat het verhaal verder met de andere drie vriendinnen.
Door de fijne schrijfwijze van Karen Swan was ook dit boek weer heerlijk om te lezen. Het eiland met de natuur was prachtig beschreven. De leefstijl van de mensen dat ook in dit boek weer fascinerend was. Dan het mooie verhaal wat toch een bepaalde spanning met zich mee droeg. De evacuatie naar het vastenland, hoe is het met de vriendinnen verlopen en wat staat Jayne daar te wachten? De onbeantwoorde vragen uit de eerdere delen, die nu eindelijk beantwoord gingen worden.
Ik vond het een meeslepend en ontroerend verhaal, wat mooi is beschreven vanuit het oogpunt van Jayne. Ik vond dat knap gedaan. Het verhaal had verrassende wendingen en uitkomsten. Ook deze keer wordt het verhaal in het heden en verleden verteld. Alles vormt een goed geheel met een mooi einde. Dit boek vond ik een bijzondere afsluiter van de hele serie. En niet te vergeten, heeft ook dit boek een prachtige cover.
Terwijl de andere eilandbewoners zich klaarmaken voor evacuatie, lopen de spanningen op. Geheimen blijven niet langer verborgen, en er wordt iemand vermoord – zoals Jayne al wist. Haar vriendinnen Effie, Mhairi en Flora hebben er iets mee te maken, en in haar dromen ziet Jayne dat het verleden nog niet klaar is met hen…
Het is een tijdje geleden dat ik de eerste drie delen heb gelezen, en nu eindelijk deel vier. Toen ik eraan begon hoopte ik nog precies te weten wat er in de eerste delen allemaal had afgespeeld. Maar het verhaal is zo goed in elkaar verweven met de voorgaande delen, dat alles wat ik had gelezen weer terug kwam. Steeds opnieuw herinnerde ik het me weer. In de voorgaande delen lazen we de verhalen van Effie, Mhairi en Flora. In dit deel is vooral Jayne de hoofdpersoon. Maar ook gaat het verhaal verder met de andere drie vriendinnen.
Door de fijne schrijfwijze van Karen Swan was ook dit boek weer heerlijk om te lezen. Het eiland met de natuur was prachtig beschreven. De leefstijl van de mensen dat ook in dit boek weer fascinerend was. Dan het mooie verhaal wat toch een bepaalde spanning met zich mee droeg. De evacuatie naar het vastenland, hoe is het met de vriendinnen verlopen en wat staat Jayne daar te wachten? De onbeantwoorde vragen uit de eerdere delen, die nu eindelijk beantwoord gingen worden.
Ik vond het een meeslepend en ontroerend verhaal, wat mooi is beschreven vanuit het oogpunt van Jayne. Ik vond dat knap gedaan. Het verhaal had verrassende wendingen en uitkomsten. Ook deze keer wordt het verhaal in het heden en verleden verteld. Alles vormt een goed geheel met een mooi einde. Dit boek vond ik een bijzondere afsluiter van de hele serie. En niet te vergeten, heeft ook dit boek een prachtige cover.
1
Reageer op deze recensie