Het mooie van onkruid

Ik houd niet van tuinieren... Al dat weerbarstige onkruid. Onbeteugelbaar. Ik zie er altijd tegenop om te beginnen. Met 'De mierenkaravaan' van Mariken Heitman is het net zo. Haar taalgebruik is als onkruid. Het meandert alle kanten op, mooi maar vaak lastig onder controle te houden. En toch, gelijk tuinieren, is verder spitten ook prettig. Zo prettig zelfs dat ik me steeds meer thuis ging voelen in het verhaal en bij de personages, mens en dier. Zelfs zo dat, toen ik het boek aan het einde dicht sloeg, ik de tuin opeens een beetje miste. Ik houd nog altijd niet van tuinieren, maar inmiddels wel van 'De mierenkaravaan'.